۞๚ เถระคาถา ๚ะ๛ ۞

[ฐิตา]

           
           
                                  ۞ ๚ เถระคาถา ๚ะ๛  ۞
   สุภูติเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับจิตหลุดพ้น
                [๑๓๘]        ได้ยินว่า ท่านพระสุภูติเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้อย่างนี้ว่า ดูกรฝน
                             กุฎีของเรามุงดีแล้ว มีเครื่องป้องกันอันสบายมิดชิดดี ท่านจงตกลงมา
                             ตามสะดวกเถิด จิตของเราตั้งมั่นดีแล้ว หลุดพ้นแล้วจากกิเลสทั้งปวง
                             เราเป็นผู้มีความเพียรอยู่ เชิญตกลงมาเถิดฝน.

   มหาโกฏฐิตเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความสงบ
                [๑๓๙]        ได้ยินว่า ท่านพระมหาโกฏฐิตเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้อย่างนี้ว่า บุคคล
                             ผู้สงบ งดเว้นจากการทำความชั่วพูดด้วยปัญญา ไม่ฟุ้งซ่าน ย่อมกำจัดบาป
                             ธรรมทั้งหลาย เหมือนลมพัดใบไม้ให้ร่วงหล่นไป ฉะนั้น.

   กังขาเรวตเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับปัญญา
                [๑๔๐]        ได้ยินว่า ท่านพระกังขาเรวตเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้อย่างนี้ว่า ท่านจง
                             ดูปัญญานี้ ของพระตถาคตเจ้าทั้งหลายดังไฟอันรุ่งเรืองในเวลาพลบค่ำ
                             พระตถาคตเหล่าใด ย่อมกำจัดความสงสัยของเวไนยสัตว์ทั้งหลาย ผู้มา
                             เฝ้าถึงสำนักของพระองค์ พระตถาคตเหล่านั้น ย่อมชื่อว่าเป็นผู้แสงสว่าง
                             เป็นผู้ให้ดวงตา.

   ปุณณมันตานีปุตตเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการคบคนดี
                [๑๔๑]        ได้ยินว่า ท่านพระปุณณมันตานีบุตรเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้อย่างนี้ว่า
                             บุคคลควรสมาคมกับสัปบุรุษ ผู้เป็นบัณฑิตชี้แจงประโยชน์เท่านั้น
                             เพราะธีรชนทั้งหลายเป็นผู้ไม่ประมาท เห็นประจักษ์ด้วยปัญญา ย่อมได้
                             บรรลุถึงประโยชน์อย่างใหญ่ ประโยชน์อย่างลึกซึ้ง เห็นได้ยาก
                             ละเอียด สุขุม.

   ทัพพเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการฝึกอบรม
                [๑๔๒]       ได้ยินว่า ท่านพระทัพพเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้อย่างนี้ว่า เมื่อก่อน
                             พระทัพพมัลลบุตรองค์ใด เป็นผู้อันบุคคลอื่น ฝึกฝนได้โดยยาก แต่
                             เดี๋ยวนี้พระทัพพมัลลบุตรองค์นั้น เป็นผู้อันพระศาสดาได้ทรงฝึกฝนด้วย
                             การฝึกฝนด้วยมรรคอันประเสริฐ เป็นผู้สันโดษ ข้ามความสงสัยได้แล้ว
                             เป็นผู้ชนะกิเลส ปราศจากความขลาด มีจิตตั้งมั่น ดับความเร่าร้อนได้แล้ว.

[ฐิตา]

   สีตวนิยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความสันโดษ
                [๑๔๓]       ได้ยินว่า ท่านพระสีตวนิยเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้อย่างนี้ว่า ภิกษุใดมา
                             สู่ป่าสีตวันแล้ว ภิกษุนั้นเป็นผู้อยู่แต่ผู้เดียว สันโดษ มีจิตตั้งมั่น ชนะ
                             กิเลส ปราศจากขนลุกขนพอง มีปัญญารักษากายาคตาสติอยู่.

   ภัลลิยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับผู้ชนะ
                [๑๔๔]       ได้ยินว่า ท่านพระภัลลิยเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้อย่างนี้ว่า ผู้ใดกำจัด
                             เสนาแห่งมัจจุราช เหมือนห้วงน้ำใหญ่ กำจัดสะพานไม้อ้ออันแสนจะ
                             ทรุดโทรม ฉะนั้น ก็ผู้นั้นจัดว่าเป็นผู้ชนะมาร ปราศจากความหวาดกลัว
                             มีตนอันฝึกฝนแล้วมีจิตตั้งมั่น ดับกิเลสและความเร่าร้อนได้แล้ว.

   วีรเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการชนะกิเลส
                [๑๔๕] ได้ยินว่า ท่านพระวีรเถระได้ภาษิตคาถานี้ ในเวลาภรรยาเก่าไปเล้าโลม
                เพื่อให้สึก ว่า
                             เมื่อก่อน ผู้ใดเป็นผู้อันบุคคลอื่นฝึกได้โดยยาก แต่เดี๋ยวนี้ผู้นั้นอัน
                             พระผู้มีพระภาคฝึกฝนได้ดีแล้ว เป็นนักปราชญ์มีความสันโดษ ข้ามความ
                             สงสัยได้แล้ว เป็นผู้ชนะกิเลสมาร ปราศจากขนลุกขนพอง ปราศจาก
                             ความกำหนัด มีจิตตั้งมั่น ดับกิเลสและความเร่าร้อนได้แล้ว.

   ปิลินทวัจฉเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการฟังธรรม
                [๑๔๖]        ได้ยินว่า ท่านพระปิลินทวัจฉเถระได้ภาษิตคาถานี้ไว้อย่างนี้ว่า การที่เรา
                             มาสู่สำนักของพระศาสดานี้ เป็นการมาดีแล้ว ไม่ไร้ประโยชน์ การที่
                             เราคิดไว้ว่าจักฟังธรรมในสำนักของพระผู้มีพระภาคแล้วจักบวช เป็น
                             ความคิดที่ไม่ไร้ประโยชน์ เพราะเมื่อพระผู้มีพระภาคทรงจำแนกธรรม
                             ทั้งหลายอยู่ เราได้บรรลุธรรมอันประเสริฐแล้ว.

   ปุณณมาสเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการไม่ติดในสิ่งทั้งปวง
                [๑๔๗]       ได้ยินว่า พระปุณณมาสเถระได้ภาษิตคาถานี้อย่างนี้ว่า ผู้ใดไม่ทะเยอ
                             ทะยานในโลกนี้หรือโลกอื่น ผู้นั้นเป็นผู้จบไตรเพท เป็นผู้สันโดษ
                             สำรวมแล้ว ไม่ติดอยู่ในธรรมทั้งปวง เป็นผู้รู้แจ้งซึ่งความเกิดขึ้นและ
                             ความเสื่อมไปของโลก.

[ฐิตา]

   จูฬวัจจฉเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความยินดีในธรรม
                [๑๔๘]       ภิกษุผู้มากไปด้วยความปราโมทย์ในธรรมอันพระพุทธเจ้าทรงประกาศแล้ว
                             พึงบรรลุสันตบทอันเป็นธรรมเข้าไปสงบระงับสังขาร เป็นสุข.

   มหาวัจฉเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับไตรสิกขา
                [๑๔๙]        ภิกษุมีกำลังปัญญา สมบูรณ์ด้วยศีลและวัตร มีจิตตั้งมั่น ยินดีในฌาน
                             มีสติ บริโภคโภชนะตามมีตามได้ มีราคะไปปราศแล้ว พึงหวังได้ ซึ่ง
                             กาลปรินิพพานในศาสนานี้.

   วนวัจฉเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับรมณียสถาน
                [๑๕๐]        ภูเขาทั้งหลายอันล้วนแล้วด้วยหิน มีสีเขียวดังเมฆ ดูรุจิเรกงามดี มี
                             ธารวารีเย็นใสสะอาด ดารดาษไปด้วยแมลงค่อมทอง ภูเขาเหล่า
                             นั้นย่อมทำให้เรารื่นรมย์ใจ.

   วนวัจฉสามเณรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการอยู่ป่า
                [๑๕๑]        พระอุปัชฌาย์ของเราได้กล่าวกะเราว่า ดูกรสีวกะ เราจะไปจากที่นี้
                             กายของเราอยู่ในบ้าน แต่ใจของเราไปอยู่ในป่า แม้เรานอนอยู่ก็
                             จักไป ความเกี่ยวข้องด้วยหมู่ ย่อมไม่มีแก่ผู้รู้แจ้งชัด.

   กุณฑธานเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการข้ามโอฆะ
                [๑๕๒]       ภิกษุพึงตัดสังโยชน์เบื้องต่ำ ๕ พึงละสังโยชน์เบื้องบน ๕ พึงเจริญ
                             อินทรีย์ ๕ มีศรัทธาเป็นต้นให้ยิ่งขึ้นไป ภิกษุผู้ก้าวล่วงธรรมเป็น
                             เครื่องข้อง ๕ ประการได้แล้ว พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ข้ามโอฆะ
                             ได้แล้ว.

[ฐิตา]

   เพลัฏฐสีสเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับวันคืน
                [๑๕๓]       โคอาชาไนยผู้สามารถเทียมไถแล้ว ย่อมลากไถไปได้โดยไม่ลำบาก
                             ฉันใด เมื่อเราได้ความสุขอันไม่เจือด้วยอามิส คืนและวันทั้งหลาย
                             ย่อมผ่านพ้นเราไปโดยยาก ฉันนั้น


   ทาสกเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความเกียจคร้าน
                [๑๕๔]       เมื่อใด บุคคลเป็นผู้ง่วงเหงาและกินมากมักนอนหลับกลิ้งเกลือกไปมา
                             เมื่อนั้นเขาเป็นคนเขลา ย่อมเข้าห้องบ่อยๆ เหมือนสุกรใหญ่ที่เขา
                             ปรนปรือด้วยเหยื่อ ฉะนั้น.

   สิงคาลปิตาเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับพุทธทายาท
                [๑๕๕]       ภิกษุผู้อยู่ในป่าเภสกฬาวัน พิจารณาแผ่นดินนี้ด้วยความสำคัญว่า
                             กระดูกทั้งสิ้นเป็นอารมณ์จักได้เป็นทายาทของพระพุทธเจ้า เราเข้าใจว่า
                             จะละกามราคะได้โดยเร็วพลัน.

   กุฬเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับหน้าที่บัณฑิต
                [๑๕๖]        พวกคนไขน้ำก็ไขน้ำไป ช่างศรก็ดัดลูกศร พวกช่างถากก็ถากไม้
                             พวกบัณฑิตผู้มีวัตรอันงาม ก็ฝึกฝนตน.

   อชิตเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความตาย
                [๑๕๗]       เราไม่มีความกลัวตาย ไม่มีความอาลัยในชีวิต จักเป็นผู้มี
                             สติสัมปชัญญะ ละทิ้งกายนี้ไป.

[ฐิตา]

   นิโครธเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับทางดำเนินชีวิต
                [๑๕๘]       เราไม่กลัวภัย พระศาสดาของเราทั้งหลายเป็นผู้ฉลาดในธรรมอันไม่ตาย
                             ภัยย่อมไม่ตั้งอยู่ในหนทางใด ภิกษุทั้งหลายย่อมไปโดยหนทางนั้น.

   จิตตกเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับผู้เจริญฌาน
               [๑๕๙]       นางนกยูงทั้งหลายมีขนเขียว ขนคองาม หงอนงาม พากันร่ำร้อง
                            อยู่ในป่าการวี นางนกยูงเหล่านั้นพากันร่ำร้องในเวลามีลมหนาวเจือ
                            ด้วยฝน ย่อมปลุกบุคคลผู้เจริญฌานซึ่งหลับอยู่ให้ตื่น.

   โคสาลเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการเจริญวิเวก
                [๑๖๐]        เราฉันข้าวมธุปายาสที่พุ่มกอไผ่แล้ว พิจารณาความเกิดและความเสื่อม
                             ไปแห่งขันธ์ทั้งหลายโดยความเคารพ จักกลับไปสู่สานุบรรพตที่เรา
                             เคยอยู่มาแล้ว เจริญวิเวกต่อไป.

   สุคันธเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการปฏิบัติตามคำสอน
                [๑๖๑]        ภิกษุบวชมายังไม่ทันครบพรรษา ได้เห็นธรรมเป็นธรรมดีงาม บรรลุ
                          วิชชา ๓ ได้ทำคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าเสร็จแล้ว.

   นันทิยเถรคาถา
   สุภาษิตเตือนมาร
                [๑๖๒]       จิตของภิกษุใดได้บรรลุผลญาณ สว่างรุ่งเรืองอยู่เป็นนิตย์ ท่านมา
                             เบียดเบียนภิกษุนั้นเข้า จักได้รับทุกข์แน่นอน นะมาร.

[ฐิตา]

   อภัยเถรคาถา
   สุภาษิตสรรเสริญพุทธภาษิต
                [๑๖๓]        เราได้ฟังพระวาจาอันเป็นสุภาษิตของพระพุทธเจ้า ผู้เป็นเผ่าพันธุ์แห่ง
                             พระอาทิตย์ จึงได้รู้แจ้งแทงตลอดซึ่งธรรมอันละเอียด เหมือน
                             บุคคลยิงปลายขนทรายด้วยลูกศร ฉะนั้น.

   โลมสกังคิยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับวิเวก
                [๑๖๔]        เราจักเอาอุระแหวกป่าหญ้าแพรก หญ้าคา หญ้าดอกเลา แฝก
                             หญ้าปล้อง หญ้ามุงกระต่าย พอกพูนวิเวก

   ชัมพุคามิกปุตตเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับศีล
                [๑๖๕]        ท่านเป็นผู้ขวนขวายในเรื่องผ้าหรือไม่ ยินดีในเครื่องประดับหรือไม่
                             ท่านทำกลิ่นอันสำเร็จด้วยศีลฟุ้งไปใช่ไหม? หมู่ชนนอกนี้ ไม่อาจ
                             ทำกลิ่นให้สำเร็จด้วยศีลฟุ้งไปได้.

   หาริตเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการปรับตัว
                [๑๖๖]        แน่ะท่านหาริตะ ท่านจงยกตนของท่านขึ้นจากความเกียจคร้าน
                             เหมือนช่างศรยกลูกศรขึ้นดัด ฉะนั้น ท่านจงทำจิตให้ตรงแล้ว
                             ทำลายอวิชชาเสีย.

   อุตติยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความไม่ประมาท
                [๑๖๗]        เมื่ออาพาธบังเกิดขึ้นแก่เรา สติก็เกิดขึ้นแก่เราว่า อาพาธเกิดขึ้นแก่
                             เราแล้ว เวลานี้เป็นเวลาที่เราไม่ควรประมาท

[ฐิตา]

   คหุรตีริยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความอดทน
                [๑๖๘]        บุคคลถูกยุงและเหลือบกัดแล้วในป่าใหญ่ พึงเป็นผู้มีสติอดทนต่อสัมผัส
                             แห่งยุงและเหลือบในป่าใหญ่นั้น เหมือนช้างอดทนต่อการถูกอาวุธใน
                             สงคราม ฉะนั้น.

    สุปปิยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความเพียร
                [๑๖๙]        บุคคลผู้มีความเพียร ถึงจะแก่ แต่เผากิเลสให้เร่าร้อน พึงบรรลุ
                             นิพพานอันไม่รู้จักแก่ ไม่มีอามิส เป็นธรรมสงบอย่างยิ่ง
                             เกษมจากโยคะอย่างยอดเยี่ยม.

   โสปากเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับเมตตา
                [๑๗๐]        บุคคลพึงมีเมตตาในคนเดียวผู้เป็นที่รัก ฉันใด ภิกษุพึงมีเมตตาในสัตว์
                             ทั้งปวงในที่ทุกสถาน ฉันนั้น.

   โปสิยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการออกบวช
                [๑๗๑]        หญิงเหล่านี้ดีแต่เมื่อยังไม่เข้าไปใกล้ เมื่อเข้าไปใกล้ นำความ
                             ฉิบหายมาให้เป็นนิตย์ทีเดียว เราเดินออกจากป่ามาสู่บ้าน เข้าไปสู่
                             เรือนแห่งญาติแล้ว ไม่ได้อำลาใครๆ ออกจากเรือนนั้นหนีมาแล้ว.

   สามัญญกานิเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับเกียรติยศ
                [๑๗๒]       บุคคลผู้ต้องการความสุข เมื่อประพฤติให้สมควรแก่ความสุขนั้น
                             ย่อมได้ความสุข ผู้ใดเจริญอริยมรรค อันประกอบด้วยองค์ ๘
                             เป็นทางตรง เพื่อมรรลุอมตธรรม ผู้นั้นย่อมได้ความสรรเสริญและเจริญ
                             ด้วยยศ.

[ฐิตา]

   กุมาปุตตเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความดี
                [๑๗๓]       การฟัง เป็นความดี ความประพฤติมักน้อย เป็นความดี การอยู่โดย
                             ไม่มีห่วงใยเป็นความดีทุกเมื่อ การถามสิ่งที่เป็นประโยชน์เป็นความดี
                             การทำตามโอวาทโดยเคารพ เป็นความดี กิจมีการฟังเป็นต้นนี้
                             เป็นเครื่องสงบของผู้ไม่มีกังวล

   กุมาปุตตเถรสหายกเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความเจริญฌาน
                [๑๗๔]       ภิกษุทั้งหลายไม่สำรวมกาย วาจา ใจ พากันเที่ยวไปสู่ชนบท
                             ต่างๆ ทอดทิ้งสมาธิ การเที่ยวไปสู่แคว้นต่างๆ จักสำเร็จ
                             ประโยชน์อะไรเล่า เพราะฉะนั้น ภิกษุพึงกำจัดความแข่งดี อย่าให้
                             มิจฉาวิตกและกิเลสมีตัณหาเป็นต้นครอบงำ พึงเจริญฌาน.

   ควัมปติเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการพ้นกิเลส
                [๑๗๕]       เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย พากันนอบน้อมพระควัมปติ ผู้ห้ามแม่
                             น้ำสรภูให้หยุดไหลได้ด้วยฤทธิ์ ไม่ติดอยู่ในกิเลสและตัณหาไรๆ
                             ไม่หวั่นไหวต่อสิ่งอะไรทั้งสิ้น เป็นผู้ผ่านพ้นเครื่องข้องทั้งปวง เป็น
                             มหามุนี ผู้ถึงฝั่งแห่งภพ.

   ติสสเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับสติ
                [๑๗๖]        บุรุษถูกแทงด้วยหอก หรือถูกไฟไหม้ที่กระหม่อม แล้วรีบรักษา
                             ฉันใด ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติเว้นรอบ เพื่อละความกำหนัดยินดีใน
                             กาม ฉันนั้น.

   วัฑฒมานเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับสติ
                [๑๗๗]       บุรุษที่ถูกแทงด้วยหอก หรือถูกไฟไหม้ที่กระหม่อม แล้วรีบรักษา
                             ฉันใด ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติเว้นรอบ เพื่อละความกำหนัดยินดีในภพ
                             ฉันนั้น.

[ฐิตา]

   สิริวัฑฒเถรคาถา
                [๑๗๘]       สายฟ้าแลบส่องลอดเข้าไปตามช่องแห่งภูเขาเวภาระ และภูเขาปัณฑวะ
                             ฉันใด ภิกษุผู้เป็นบุตรแห่งพระพุทธเจ้าผู้คงที่ ไม่มีผู้เปรียบ
                             ปาน อยู่ในช่องแห่งภูเขาเจริญฌานอยู่ ฉันนั้น.

   ขทิรวนิยเถรคาถา
                [๑๗๙]        ดูกรสามเณรีหลา อุปหลา สีสุปหลา ท่านทั้งสามเป็นผู้มีสติ
                             เฉพาะหน้าอยู่หรือ พระสารีบุตรผู้เป็นลุงของพวกท่าน มีปัญญา
                             ว่องไว หยั่งรู้เหตุผลได้โดยถูกต้องแม่นยำ เปรียบดังนายขมังธนู
                             ผู้ชำนาญยิงปลายขนทรายมาแล้ว.

   สุมังคลเถรคาถา
                [๑๘๐]        เราพ้นดีแล้วๆ เราเป็นผู้พ้นดีแล้วจากความค่อมทั้ง ๓ คือ เราพ้น
                             แล้วจากการเกี่ยวข้าว จากการไถนา จากการถางหญ้า ถึงแม้ว่า
                             กิจมีการเกี่ยวหญ้าเป็นต้น จะอยู่ในที่ใกล้ๆ เรานี้เอง แต่ก็ไม่สม
                             ควรแก่เราทั้งนั้น ท่านจงเจริญฌานไปเถิดสุมังคละ จงเจริญฌานไปเถิด
                             สุมังคละ ท่านจงเป็นผู้ไม่ประมาทอยู่เถิดสุมังคละ.

   สานุเถรคาถา
                [๑๘๑]        คุณโยมจ๋า ชนทั้งหลายเขาพากันร้องไห้ถึงคนที่ตายแล้ว ร้องไห้
                             ถึงคนที่ยังเป็นอยู่ แต่หายหน้าจากไป ส่วนฉันยังมีชีวิตอยู่
                             ทั้งปรากฏตัวอยู่ เหตุไรคุณโยมจึงมาร้องไห้ถึงฉันเล่า?

   รมนียวิหารีเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความพลาดพลั้ง
                [๑๘๒]       โคอาชาไนยผู้สมบูรณ์พลาดล้มแล้ว ย่อมกลับลุกขึ้นตั้งตัวได้ ฉันใด
                             ท่านทั้งหลายจงจำเราไว้ว่า เป็นสาวกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
                             ผู้สมบูรณ์ด้วยทัสสนะ ฉันนั้นเถิด.

[ฐิตา]

                   

   สมิทธิเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับความไม่กลัวมาร
                [๑๘๓]       เราออกบวชเป็นบรรพชิตด้วยศรัทธา มีสติและปัญญาอันเจริญ มี
                             จิตตั้งมั่นดีแล้ว ดูกรมาร ถึงท่านจักบันดาลรูปต่างๆ ที่น่ากลัว
                             ให้เกิดขึ้น แต่ก็ไม่สามารถทำให้เราสะดุ้งกลัวได้เลย.

   อุชชยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการพึ่งพระพุทธเจ้า
                [๑๘๔]       ข้าแต่พระพุทธเจ้าผู้แกล้วกล้า ข้าพระองค์ขอนอบน้อมแด่พระองค์
                             พระองค์เป็นผู้หลุดพ้นแล้วจากสิ่งทั้งปวง  เมื่อข้าพระองค์อยู่ในพระ
                             บัญชาของพระองค์ จึงเป็นผู้ไม่มีอาสวะ อยู่เป็นสุขสำราญ.

   สัญชยเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับการบวช
                [๑๘๕]       ตั้งแต่เราออกบวชเป็นบรรพชิต เราไม่รู้สึกถึงความดำริอันไม่ประ-
                             เสริฐประกอบด้วยโทษเลย.

   รามเณยยกเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับพลังจิต
                [๑๘๖]        ดูกรมาร บุคคลบางจำพวก ย่อมสะดุ้งกลัวเพราะเสียงคำรามของ
                             ท่าน และเสียงร้องคำรามแห่งเทวดา แต่จิตของเราไม่หวั่นไหว
                             เพราะเสียงเหล่านั้น เพราะจิตของเรายินดีในความเป็นผู้เดียว.

   วิมลเถรคาถา
   สุภาษิตเกี่ยวกับสมาธิจิต
                [๑๘๗]       แผ่นดินชุ่มชื่นด้วยน้ำฝน ลมก็พัด สายฟ้าก็แลบไปในท้องฟ้า
                             วิตกทั้งหลายย่อมสงบไป จิตของเราตั้งมั่นแล้วเป็นอันดี.