คลังธรรมปัญญา > พรรณาอักษร

เซนศิลปะแห่งการรู้แจ้ง แง้มประตูพุทธธรรม ผ่าน บทกวีไฮกุ

<< < (6/8) > >>

มดเอ๊กซ:

 
 
ข้า จาม
ทำให้มองไม่เห็น
นกกระจอกเมฆ

- ยายู -

การจามของยายูทำให้ความบริสุทธิ์ของการกระทำเป็นมลทินฉันใด
การ "ครุ่นคิด" ก็อาจทำให้การวาดภาพ การพัตตืลูกกอล์ฟลงหลุม
หรือการแสดงออกใด ๆ พลอยเสื่อมเสียไปด้วยฉันนั้น

เจ้าขอทาน !
ฟ้าและดิน
คืออาภรณ์ในฤดูร้อนของเขา

- ไคกากุ -

ขอทานผู้ไม่มีเสื้อผ้าเที่ยวขออาหาร นี่เป็นการกระทำที่ออกจะปราศ
จากตัวตนอยู่ไม่น้อย เพื่อให้ได้อาหารเป็นเครื่องยังชีพ เขาจึงไม่อาจ
สนใจกับการเปลือยกาย ซึ่งเป้นปัญหาที่เล็กกว่าเมื่อเทียบกัน

คืนอันยาวนาน
เสียงน้ำ
พูดความคิดของข้า

- โกชิกุ -

น้ำไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์ค่ำคืนหรือตัวมันเอง เสียงของมันเป็นส่วน
หนึ่งของกลางคืน เช่นเดียวกับโกชิกุเหมือนกัน

มดเอ๊กซ:


บัดนี้ในขณะที่คุณนั่งตัวตรง หายใจอย่างสม่ำเสมอและอย่างช้า ๆ ขอจง
นั่งตัวตรง และหายใจอย่างสม่ำเสมอและอย่างช้า ๆ เท่านั้น ก็พอ
เช่นเดียวกับผู้ที่เราไม่รู้จักคนหนึ่ง ซึ่งกำลังนั่งอยู่ และเพียงแต่ตระหนักรู้
ถึงเสียง ๆ หนึ่งและภาพ ๆ หนึ่งที่เห็น

จิ้งหรีดตัวหนึ่ง
กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด
แล้วนิ่งเงียบ
เทียนของข้า จมและดับ

- นิรนาม -

อิสสะไม่ได้ถามว่าทำไมผู้แต่งเพลงผู้เงียบขรึมของเขาจึงถูกแมลงวัน
ตัวหนึ่งล่วงล้ำก้ำเกินเอาได้

ชายคนหนึ่ง
กับแมลงวันตัวหนึ่ง
ในห้องใหญ่ห้องหนึ่ง

บาโชให้ภาพที่ไม่อาจลืมเลือนให้แก่เราภาพหนึ่งมันเป็นภาพของการมี
ส่วนร่วมในการติดต่อโดยสมบูรณ์ ไม่แปดเปื้อนด้วยคำวิพากษ์วิจารณ์
จากท้องที่หิวโหย หรือจากความเพ้อฝันของกวี

เด็กคนหนึ่งในครอบครัวยากจน
หยุดโม่ข้าว
เพื่อดูดวงจันทร์

มดเอ๊กซ:

 
 
ม้าของบาโชคาดหวังว่าจะได้เพลิดเพลินกับความงามหรือเปล่า ?

ดอกกุหลาบแห่งชารอน
บานอยู่ข้างถนน
ม้าตัวหนึ่งกินดอกไม้

นักถ่ายภาพทุกคนล้วนแต่เคยประสบกับความคับข้องใจอย่างที่
โชระเคยเจอมาแล้วทั้งสิ้น

ดวงจันทร์
เมื่อข้าดูมัน เมฆก็มาบังเสีย
เมื่อข้า ไม่มอง ท้องฟ้ากลับแจ่มใส

คนเราสามารถแสวงหาความมั่นคงจากความเปล่าเปลี่ยว
เงียบเหงาหรือไม่ ?

ความว้าเหว่ !
มันก็เป็นความปีติเช่นเดียวกัน
ยามเย็นในฤดูใบไม้ร่วง

- บูซัน -

มดเอ๊กซ:

 
 
เมื่อสิ้นสุดการเดินทางอย่างตรากตรำเป็นเวลาแปดเดือน
บาโชเขียน ( ด้วยความแปลกใจ ? ) ว่า

ยังคงมีชีวิตอยู่
เมื่อเสร็จสิ้นการเดินทาง
เย็นวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง

ชิบารู้สึกปีติอย่างล้ำลึกในสถานการณ์ที่ไม่น่ารื่นรมย์แต่อย่างใด

ความสุขคือ
การเดิน อย่างกระปรี้กระเปร่าอีกครั้ง
ในโลกสีเทาแห่งฝนหนาว

ชิกิและเพื่อนของเขา ซึ่งหลงอยู่ในม่านหมอก ได้แต่พายต่อไปเรื่อย ๆ

เข้าไปในหมอก ผ่านหมอก
เราพาย และแล้ว
ทะเลกว้าง เขียวใส กระจ่างตา

มดเอ๊กซ:

 
 
อิสสะบันทึกสิ่งต่อไปนี้เอาไว้ในขณะที่กำลังดื่มด่ำกับคุณภาพของ
ชีวิตในระดับที่สูงส่งกว่า โดยปราศจากความตระหนักรู้ถึงการดำรง
อยู่ของตน

ต้นซากุระ
เมื่อดื่มด่ำในความงามของมัน
คนแปลกหน้าก็เหมือนกับเพื่อน

บาโชให้ภาพแห่งการรวมตัวเป็นหนึ่งแก่เราอีกภาพ ดังนี้

ประมงเฒ่าคนหนึ่ง
มุ่งมั่นเหมือนเดิม
กลางสายฝนยามเย็น

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ