แนะนำ วิธีการป้องกัน โรคภัยไข้เจ็บ

[sithiphong]

เตือนผู้ป่วยโรคหอบหืด ควรหลีกเลี่ยง-ลดปริมาณการใช้ธูป

-http://www.khaosod.co.th/view_newsonline.php?newsid=TVRNNU1qWXdOVGMyT1E9PQ==&subcatid=-

นพ.อนุชา เศรษฐเสถียร เลขาธิการสถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ เปิดเผยว่า ในช่วงวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา พุทธศาสนิกชนชาวไทย จะร่วมทำบุญตักบาตรและจุดธูปเวียนเทียน นอกจากความอิ่มใจจากการร่วมกันทำบุญตักบาตร แต่ยังมีภัยเงียบที่แฝงมากับการจุดธูปที่ควรต้องระมัดระวังด้วย จากงานวิจัยของสถาบันวิจัยจุฬาภรณ์ โดย นพ.มนูญ ลีเชวงวงศ์ ประธานกรรมการทุนวิจัย วัณโรคดื้อยา ศิริราชมูลนิธิ หัวหน้าแผนกไอซียู โรงพยาลวิชัยยุทธ ระบุว่า ธูปเป็นเครื่องหอมที่ทำจากขี้เลื่อย กาว น้ำมันหอมสกัดจากพืช ไม้หอม ใบไม้ เปลือกไม้ รากไม้ เมล็ดพืช เรซิน และสารเคมีที่ใช้ในอุตสาหกรรมน้ำหอมก็จะพอกอยู่บนก้านไม้ ธูปมีหลายรูปหลายขนาดตั้งแต่เล็กถึงใหญ่มาก เผาไหม้หมดในเวลา 20 นาที ถึง 3 วัน 3 คืน ซึ่งในประเทศไทย ในการบูชาพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ บางคนต้องจุดธูปถึง 9 ดอก

ทั้งนี้ การจุดธูป จะเกิดการเผาไหม้และปล่อยสารพิษ ฝุ่นละอองขนาดเล็กต่างๆ มากมาย ตลอดจนสารก่อมะเร็งต่างๆ เช่น ฟอร์มาลีไฮด์ เบซีน และบิวทาไดอีน ซึ่งเหล่านี้ล้วนเป็นภัยเงียบที่แฝงตัวอยู่ในควันธูป ซึ่งเกิดจากการเผาไหม้ อาจก่อให้เกิดมะเร็งได้หลายชนิด เช่น มะเร็งเม็ดเลือดขาว มะเร็งในระบบเลือด และมะเร็งในกระเพาะปัสสาวะ นอกจากนี้ ยังพบว่าคนที่ต้องอยู่กับควันธูปเป็นระยะเวลานานมีความเสี่ยงต่อการได้รับมลพิษ และการเกิดโรคต่างๆ อาทิ โรคมะเร็ง อีกด้วย

นพ.อนุชากล่าวต่อว่า ผู้ที่มีอาการของการเป็นโรคปอด หรือโรคหอบหืด หรือมีอาการเจ็บป่วยจากทางเดินหายใจ ควรงดการใช้ธูป หรือถ้าจะใช้ก็ควรลดปริมาณของธูปลง ทั้งนี้ หากเราพบเห็นผู้ป่วยโรคหอบหืดมีอาการกำเริบ เช่นหายใจติดขัดให้รีบโทรแจ้งสายด่วน 1669 พร้อมทำตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ในลำดับต่อไป

[sithiphong]

รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม


-----------------------------------------------------------


พยาธิในช่องคลอด
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์    26 กุมภาพันธ์ 2557 01:12 น.

-http://www.manager.co.th/QOL/ViewNews.aspx?NewsID=9570000022336-



อ.พญ.เจนจิต ฉายะจินดา
       ภาควิชาสูติศาสตร์-นรีเวชวิทยา
       
       โรคพยาธิในช่องคลอดเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่พบได้น้อยลงในปัจจุบัน แต่สามารถทำให้เกิดอาการแสบคันในช่องคลอดหรือท่อปัสสาวะที่ค่อนข้างรุนแรง

   
พยาธิในช่องคลอด
       สาเหตุเกิดจากการติดเชื้อโปรโตซัวที่ชื่อ Trichomonas vaginalis ซึ่งมีขนาดใกล้เคียงเม็ดเลือดขาว เชื้อนี้มีการเคลื่อนไหวตลอดเวลา ทำให้เกิดการระคายเคืองมาก สามารถตรวจพบได้ในน้ำอสุจิและน้ำในช่องคลอด จึงถ่ายทอดผ่านทางการมีเพศสัมพันธ์เป็นหลัก แต่ไม่ติดต่อโดยการกอดจูบหรือมีเพศสัมพันธ์โดยใช้มือหรือนิ้วช่วย รวมถึงการใช้ห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัว สระว่ายน้ำ จนถึงแก้วน้ำ จาน ชามร่วมกันก็ไม่ติดต่อค่ะ
       
       ในเรื่องอาการ พบว่าผู้ชายมักไม่แสดงอาการ ในขณะที่ผู้หญิง อาการจะค่อนข้างชัดเจน มีตกขาวออกมากและมีสีเหลืองหรือเขียว แสบเวลาปัสสาวะ คันในช่องคลอด ส่วนผู้ชาย จะมีมูกใสออกจากท่อปัสสาวะ ซึ่งไม่ใช่น้ำปัสสาวะหรือน้ำอสุจิ แสบเวลาปัสสาวะ ปวดที่อัณฑะ และอาจมีการอักเสบที่หนังหุ้มปลายองคชาติ แต่อาการอย่างหลังพบได้น้อย
       
       หากมีอาการอย่างใดอย่างหนึ่งที่กล่าวมา หรือมีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ชนิดใดชนิดหนึ่ง ควรมารับการตรวจที่โรงพยาบาลใกล้บ้านท่าน ซึ่งแพทย์จะซักประวัติ ตรวจร่างกาย ตรวจภายใน โดยนำตกขาวไปตรวจ รวมถึงตรวจมะเร็งปากมดลูก และหากพบว่าติดเชื้อ ก็ควรตรวจเลือดเพื่อหาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ชนิดอื่นร่วมด้วย เช่น เอชไอวี ไวรัสตับอักเสบบี และซิฟิลิส พร้อมกับเก็บสิ่งส่งตรวจทุกส่วนของร่างกายที่ใช้ในการมีเพศสัมพันธ์ เช่น ตรวจหาเชื้อในคอ หรือตรวจทางทวารหนัก
       
       อย่างไรก็ดี ไม่มีการตรวจใดให้ผล 100 % ดังนั้น หากท่านยังคงมีอาการอยู่ ทั้งที่ผลการตรวจทุกอย่างเป็นลบ แนะนำให้มาตรวจติดตามเพื่อประเมินซ้ำอีกครั้ง ในทางกลับกัน หากท่านไม่มีอาการแต่ผลการตรวจเป็นบวก เนื่องจากคู่ของท่านติดเชื้อ แนะนำให้ท่านรับการรักษาไปพร้อม ๆ กัน
       
       ทั้งนี้ผู้ที่มีความเสี่ยงสูง แพทย์จะรักษาด้วยยาปฏิชีวนะโดยเร็วที่สุด เพื่อลดการแพร่เชื้อ ส่วนใหญ่อาการจะดีขึ้นภายใน 2-3 วัน หลังเริ่มการรักษา แต่มีข้อห้ามคือ ในระหว่างการรักษาห้ามดื่มแอลกอฮอล์
       
       โรคพยาธิในช่องคลอดเป็นโรคที่รักษาได้ง่ายและหายขาด แต่อาจกลับเป็นซ้ำได้ ไม่ทำให้เกิดภาวะมีบุตรยาก -ไม่ทำให้เกิดมะเร็งปากมดลูก และจะมีภาวะแทรกซ้อนที่รุนแรงได้ เมื่อเป็นโรคนี้ในระหว่างตั้งครรภ์ เพราะอาจกระตุ้นให้เกิดการคลอดก่อนกำหนดได้ แต่จะไม่มีการถ่ายทอดเชื้อไปสู่ทารก
       

[sithiphong]

ระวัง! 5 สารพิษ ภัยไร้สายที่คุณไม่รู้


-http://ch3.sanook.com/12573/it-24-%E0%B8%8A%E0%B8%A1-%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B9%81%E0%B8%9A%E0%B8%95%E0%B8%AF%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD-


IT 24 ชม. อันตรายจากแบตฯเสื่อม และวิธีป้องกัน

การใช้เทคโนโลยีในปัจจุบันนอกจากจะตอบสนองต่อความเร่งรีบในชีวิตประจำวันแล้ว ยังหลีกเลี่ยงไม่ได้กับการเสี่ยงอันตรายที่เกิดขึ้นต่อสุขภาพ เพราะไม่ว่าการใช้มือถือ แท็บเล็ต โน็ตบุ๊ค ผู้ใช้งานก็ยังมีความจำเป็นที่จะต้องใช้พลังงานจากแบตเตอรี่ ซึ่งเจ้าแบตเตอรี่นี่แหละเป็นอันตรายอย่างมากต่อผู้ใช้งาน หากตัวแบตไม่อยู่ในสภาพที่ปกติ หรือมีอาการแบตเสื่อมนั่นเอง แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าแบตเตอรี่ในอุปกรณ์ที่เราใช้นี้อยู่ไม่ได้กำลังทำลายสุขภาพที่ดีของเรา?

น.พ. สิทธา ลิขิตนุกูล หรือหมอกอล์ฟ แพทย์เวชปฎิบัติศูนย์บริการสาธารณสุข14 ได้ให้คำแนะนำว่าผู้ใช้งานจะต้องเป็นผู้หมั่นคอยตรวจสอบอุปกรณ์ในมือด้วยตนเอง เพื่อเป็นการป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อต่อสุขภาพ โดยมีวิธีตรวจสอบเบื้องต้นดังนี้

1. อุปกรณ์ไม่สามารถชาร์ตไฟได้เต็ม

2. เมื่อชาร์ตแบตเตอรี่ไปได้ไม่นาน แล้วเกิดอาการร้อนที่ผิดปกติ

3. เมื่อนำแบตเตอรี่มาทดลองหมุนบนพื้นโต๊ะ แล้วสามารถหมุนได้แสดงว่าแบตเกิดอาการบวม นูน เป็นที่ชัดเจนเลยว่าแบตเสื่อมแล้ว

4. หากแบตเตอรี่บวมแล้วมีน้ำซึมออกมา หรือมีสนิมสารเคมีมาเกาะ แสดงว่าแบตเสื่อมจนไม่สามารถใช้งานได้แล้ว ให้รีบก็เปลี่ยนแบตเตอรี่ทันที

คุณหมอกอล์ฟยังบอกอีกว่า เพราะว่าในแบตเตอรี่ มีสารเคมีมากมายเป็นส่วนประกอบ หากมันไม่อยู่ในสภาพที่ใช้งานได้อย่างปรกติ เราอาจจะเสี่ยงต่อพิษของสารเคมีต่างๆได้ดังนี้

1. แคดเมียม ซึ่งหากสะสมในร่างกายในปริมาณถึงระดับหนึ่งก็จะก่อให้เกิดโรคไตวายได้ และเป็นสารที่ก่อให้เกิดมะเร็งโดยการสูดดม

2. ตะกั่ว เป็นสารก่อมะเร็ง และมีผลต่อระบบประสาทส่วนกลางระบบย่อยอาหาร ไต โลหิต หัวใจ การพัฒนาของทารกในครรภ์

3. ลิเธียม ก่อให้เกิดการการระเคืองต่อจมูก ลำคอ ทำให้หายใจติดขัดถ้ากลืนกินเข้าไปจะมีฤทธิ์ กัดกร่อนทำให้เกิดอาการ เจ็บคอ ปวดท้องและอาเจียนได้ ถ้าเข้าตาจะทำให้เกิดการระคายเคืองและอาจทำให้ตาบอด

4. ทองแดง ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ และเป็นอันตรายหากกลืนกิน

5. นิเกิล เป็นสารก่อมะเร็ง เมื่อหายใจเข้าไปอาจทำให้เกิดอาการหอบหืด หลอดลมอักเสบ หายใจติดขัดและทำให้ผิวหนัง อักเสบ และถ้ากลืนหรือกินเข้าไปอาจก่อให้เกิดอันตรายได้

ซึ่งการตรวจหาสารพิษต่างๆในร่างกาย สามารถตรวจได้ตั้งแต่การตรวจร่างกายภายนอก จนถึงการตรวจหาสารพิษทางโลหิตวิทยา แต่ทางที่ดีผู้ใช้งานก็ควรใช้อุปกรณ์ในมืออย่างระมัดระวัง นอกจากสามารถอำนวยความสะดวกได้แล้ว ก็ต้องมีสุขภาพที่ดีไปพร้อมๆกัน อย่าให้ถึงขนาดใช้ไปป่วยไป หรือใช้เทคโนโลยีแล้วต้องใช้เงินเพิ่มเติมในการรักษาตัวเอง



http://ch3.sanook.com/12573/it-24-%E0%B8%8A%E0%B8%A1-%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B9%81%E0%B8%9A%E0%B8%95%E0%B8%AF%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD

[sithiphong]

โรคที่เกี่ยวข้องกับสมองหรือระบบประสาท ที่ทางการแพทย์เรียกว่าโรคทางประสาทวิทยานั้น มีหลายโรคด้วยกันครับ แต่โรคที่เป็นปัญหาสำคัญอันดับหนึ่งคือ “โรคหลอดเลือดสมอง”
วันอาทิตย์ 2 มีนาคม 2557 เวลา 00:00 น.


-http://www.dailynews.co.th/Content/Article/219684/%E2%80%98%E0%B9%82%E0%B8%A3%E0%B8%84%E0%B8%A5%E0%B8%A1%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B8%81%E2%80%99+%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%A9%E0%B8%B2+-+%E0%B8%8A%E0%B8%B5%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%82%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%9E-


เมื่อพูดถึงศูนย์บัญชาการที่ทำให้ร่างกายของเราสามารถทำงานได้อย่างเป็นระบบระเบียบ ทุกคนคงนึกถึง “สมอง” เป็นอันดับแรก ใช่แล้วครับ “สมอง” ไม่ได้เป็นเพียงเครื่องวัดว่าใครมีไอคิวดีหรือมีความฉลาดมาก-น้อยแค่ไหนเท่านั้น แต่สมองยังเป็นแหล่งรวมของระบบและกระแสประสาทที่จะส่งสัญญาณไปยังอวัยวะต่าง ๆ ทั่วร่างกาย ให้อวัยวะเหล่านั้นทำงานได้อย่างเป็นระบบและมีประสิทธิภาพ ดังนั้นเมื่อเกิดปัญหาหรือโรคบางอย่างขึ้นกับสมอง แน่นอนว่ามันย่อมส่งผลกระทบถึงส่วนอื่น ๆ ในร่างกายด้วย

โรคที่เกี่ยวข้องกับสมองหรือระบบประสาท ที่ทางการแพทย์เรียกว่าโรคทางประสาทวิทยานั้น มีหลายโรคด้วยกันครับ แต่โรคที่เป็นปัญหาสำคัญอันดับหนึ่งคือ “โรคหลอดเลือดสมอง” เพราะเป็นสาเหตุการเสียชีวิตที่สำคัญของทั้งคนไทยและทั่วโลก แต่อีกหนึ่งโรคที่มีความสำคัญไม่น้อยไปกว่ากัน แม้จะไม่ได้เป็นสาเหตุสำคัญของการเสียชีวิต แต่นับเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณภาพชีวิตของผู้ป่วยลดลงไปอย่างมาก นั่นก็คือ “โรคลมชัก”

หลายครั้งที่มีผู้ป่วยโรคลมชัก รวมถึงญาติผู้ป่วย มาถามผมว่า โรคลมชักคืออะไร? เป็นโรคทางกายหรือโรคทางจิต? ผมก็อธิบายว่า ก่อนอื่นต้องแยกให้ออกระหว่างอาการชักและโรคลมชัก...อาการชัก (Seizure) หมายถึง ภาวะที่มีไฟฟ้าผิดปกติวิ่งผ่านเนื้อสมอง ทำให้ผู้ป่วยแสดงอาการชักในรูปแบบต่าง ๆ เช่น อาการเกร็งกระตุก ซึ่งอาการชักในบางรูปแบบอาจไม่ใช่โรคลมชักก็เป็นได้ ส่วนคำว่า โรคลมชัก (Epilepsy) หมายถึง อาการชักที่เกิดขึ้นซํ้า ๆ โดยที่ไม่มีสิ่งมากระตุ้น โดยลักษณะของผู้ที่เป็นโรคลมชักจะแสดงอาการที่ไม่สามารถควบคุมได้ ผู้คนตามต่างจังหวัดจึงมักเรียกติดปากว่า “โรคลมบ้าหมู”

โรคลมชักนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศทุกวัยครับ โดยสาเหตุของโรคที่พบได้บ่อยที่สุดก็คือ เกิดจากการมีแผลเป็นในสมอง ซึ่งแผลเป็นที่ว่านี้อาจจะเกิดขึ้นในวัยเด็ก เช่น มีไข้สูงแล้วเกิดอาการชัก หรือมีสมองอักเสบ เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ตำแหน่งในการอักเสบก็พัฒนากลายเป็นแผลเป็นและเป็นสาเหตุของโรคลมชักได้ นอกจากนี้การผ่าตัดสมองก็เป็นสาเหตุของโรคลมชักได้ เช่น ผู้ป่วยที่มีเนื้องอกในสมอง, มีเลือดออกในสมอง หรือประสบอุบัติเหตุที่ต้องเข้ารับการผ่าตัดสมอง ซึ่งภายหลังการผ่าตัดอาจมีแผลเป็นที่สมองและเกิดอาการชักตามมาได้

โรคลมชักทำให้คุณภาพชีวิตโดยรวมของผู้ป่วยแย่ลง เพราะการชักแต่ละครั้งจะมีเซลล์สมองตายไปทุกครั้ง ทำให้ความจำ, ความรู้เชิงบริหารและเชิงธุรกิจต่าง ๆ นั้นค่อย ๆ ลดลง รวมถึงการชักอาจเป็นสาเหตุให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิตได้ เช่น เกิดอาการชักขณะขับรถ เป็นเหตุให้รถชน หรือเกิดการชักในขณะว่ายน้ำ ขึ้นต้นไม้ เล่นกีฬา หรือปีนหน้าผา เป็นต้น

และดังที่ผมกล่าวไปข้างต้นว่าอาการชักบางอย่าง อาจไม่ใช่โรคลมชักก็เป็นได้ ดังนั้นการจะวินิจฉัยว่าเป็นโรคลมชักหรือไม่นั้น ในเบื้องต้นแพทย์จะวินิจฉัยจากการซักประวัติทั้งตัวผู้ป่วยเองและญาติ รวมถึงผู้พบเห็นเหตุการณ์ ว่าอาการที่เกิดขึ้นนั้นคือโรคลมชักหรืออย่างอื่น เพราะหลายครั้งที่พบว่าอาการทางระบบหัวใจและหลอดเลือดก็ทำให้ผู้ป่วยมีอาการคล้ายโรคลมชักได้เช่นเดียวกัน จากนั้นจะมีการตรวจร่างกาย และตรวจคลื่นไฟฟ้าสมองในผู้ป่วยที่สงสัย เพื่อเป็นการตรวจวัดว่ามีตำแหน่งของไฟฟ้าที่ผิดปกติอยู่ในสมองส่วนไหนบ้าง ซึ่งจะเป็นการยืนยันการวินิจฉัยอีกครั้งหนึ่ง

’สำหรับการตรวจคลื่นไฟฟ้าสมอง ลักษณะก็คล้ายกับการตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจครับ เพียงแต่ตำแหน่งที่เราตรวจคือเราจะวางขั้วไฟฟ้าบนหนังศีรษะแทนที่จะเป็นหน้าอกเหมือนการตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ ใช้เวลาการตรวจประมาณ 30 นาที ซึ่งข้อมูลที่จะได้จากการตรวจคลื่นไฟฟ้าสมอง นอกจากจะบอกได้ว่ามีส่วนใดของสมองที่มีไฟฟ้าเกินซึ่งเป็นสาเหตุของโรคลมชักแล้ว ก็ยังสามารถบอกได้ว่ามีตำแหน่งใดของสมองที่ทำงานไม่ปกติ นอกจากนี้อาจใช้การตรวจเอกซเรย์คลื่นแม่เหล็กหรือ MRI สมองร่วมด้วย ซึ่งจะช่วยให้เห็นภาพของโครงสร้างทั้งสมองว่ามีส่วนใดที่ผิดปกติไปหรือไม่ มีแผลเป็นหรือเนื้องอกเกิดขึ้นหรือไม่ เป็นประโยชน์มากต่อการวาง แผนการรักษาครับ”

เมื่อวินิจฉัยจนทราบแน่ชัดแล้วว่าเป็นโรคลมชักจริง โดยทั่วไปแพทย์จะพิจารณาเริ่มให้การรักษาด้วย “ยากันชัก” เป็นอันดับแรก โดยมีการติดตามผลอย่างใกล้ชิด ซึ่งในจำนวนผู้ป่วยโรคลมชักที่ได้รับยาทั้งหมด จะมีประมาณ 1% ที่ยากันชักได้ผลและสามารถหยุดยากันชักได้ หลังรับประทานติดต่อกันมาประมาณ 2 ปี, มีผู้ป่วยอีก 2 ใน 3 ที่ยากันชักสามารถควบคุมอาการได้ แต่ผู้ป่วยต้องรับประทานยาไปตลอดชีวิต เมื่อใดหยุดยา อาการชักก็จะกลับมาอีก, ส่วนผู้ป่วยอีก 1 ใน 3 ที่ไม่ตอบสนองกับยากันชัก แพทย์จึงจำเป็นต้องไปพิจารณารักษาด้วยวิธีอื่น เช่น การผ่าตัด หรือการฝังเครื่องกระตุ้นไฟฟ้า

สำหรับการผ่าตัดนั้น แพทย์จะพิจารณาว่าผู้ป่วยโรคลมชักรายใดเหมาะสมได้รับการผ่าตัด โดยดูจาก ความเข้ากันได้ของอาการ คืออาการชักในแต่ละแบบจะมีลักษณะเฉพาะของแต่ละพื้นที่ของสมอง เช่น ถ้าคนไข้มาด้วยอาการชักที่เหมือนกับตำแหน่ง A, ในการตรวจร่างกายแพทย์พบอาการเหมือนกับตำแหน่ง A, การตรวจคลื่นไฟฟ้าสมองในขณะที่คนไข้กำลังชัก พบว่าออกมาจากตำแหน่ง A อีกทั้งการตรวจ MRI ก็พบความผิดปกติ

ตรงตำแหน่ง A ดังนั้นจึงเป็นที่ชัดเจนว่าเราสามารถผ่าตัดแก้ไขปัญหาตรงจุดดังกล่าวได้ ซึ่งการผ่าตัดมี 2 แบบคือ

1.การผ่าตัดเอาเนื้อสมองส่วนที่มีปัญหาออกไปบางส่วน หรือในผู้ป่วยบางรายอาจมีการผ่าตัดเอาเนื้อสมองออกไปจำนวนมาก ในกรณีนี้มีการศึกษาติดตามผลพบว่าผู้ป่วยรายดังกล่าวมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น เพราะสามารถควบคุมอาการชักได้ ส่วนเรื่องความจำหรือความเสียหายที่จะเกิดขึ้นกับสมองนั้น ต้องอธิบายว่า ก่อนที่แพทย์จะทำการผ่าตัดเอาสมองบางส่วนออกนั้น จะมีการพิสูจน์ทราบก่อนว่ามีความเสี่ยงมากน้อยเพียงใด ถ้าพบว่ามีความเสี่ยงที่สมองจะเสียหาย ก็จะยังไม่พิจารณาผ่าตัดให้คนไข้

2.การผ่าตัดเพื่อลดการกระจายของไฟฟ้าของสมองซีกซ้าย–ขวา ผู้ป่วยบางราย การชักเกิดจากหลายจุดในสมอง ซ้ายบ้าง-ขวาบ้าง ไม่สามารถจับจุดได้ชัดเจน เมื่อมีอาการชัก ผู้ป่วยเสี่ยงที่จะล้มศีรษะฟาดพื้น แพทย์จะใช้การผ่าตัดโดยเปิดแผลเล็ก ๆ ระหว่างสมองทั้งสองข้าง แล้วเข้าไปตัดส่วนไฟเบอร์ที่เชื่อมกันระหว่างสมองสองข้าง ส่งผลให้กระแสไฟฟ้าเดินช้ากว่าเดิม คนไข้ยังคงมีอาการชักได้อยู่ แต่คนไข้จะรู้ตัว โอกาสที่จะล้มศีรษะฟาดจึงลดลง

นอกจากการรักษาด้วยยาและการผ่าตัดแล้ว ปัจจุบันยังสามารถรักษาโรคลมชักได้ด้วยการฝังเครื่องมือชนิดหนึ่งเข้าไปที่หน้าอก คล้ายกับเครื่องกระตุ้นหัวใจ แล้วจะมีลวดพันขึ้นไปที่เส้นประสาทบริเวณคอ เมื่อใดที่ผู้ป่วยมีอาการชัก เราก็จะมีเครื่องมือให้นาบลงไปบริเวณหน้าอกส่วนที่ฝังเครื่องมือไว้ แล้วเครื่องนี้จะปล่อยกระแสไฟฟ้าขนาดต่ำ ๆ ไปที่เส้นประสาท เพื่อไปช่วยหยุดอาการชักที่เกิดขึ้นได้ ถือเป็นอีกหนึ่งความก้าวหน้าทางการแพทย์

อย่างไรก็ตาม โรคลมชักก็ยังคงเป็นโรคที่มีอนาคตในการรักษาอยู่ครับ ถึงแม้ว่าการรักษาด้วยการทานยาจะต้องทานไปตลอดชีวิตในคนไข้ส่วนใหญ่ หรือบางรายอาจต้องทำการผ่าตัด แต่เมื่อทำการผ่าตัดบนพื้นฐานของการวินิจฉัยที่ถูกต้องเหมาะสมแล้ว การผ่าตัดก็มีโอกาสประสบผลสำเร็จมากขึ้น โอกาสที่ผู้ป่วยจะหายขาดก็มีมากขึ้น

สุดท้ายนี้ผมต้องขอขอบคุณข้อมูลความรู้เพิ่มเติมจาก พญ.กาญจนา อั๋นวงศ์ อายุรแพทย์ทางด้านระบบประสาท และนพ.กุลพัฒน์ วีรสาร ศัลยแพทย์ระบบประสาท จากสถาบันประสาทวิทยา กระทรวงสาธารณสุข.

นายแพทย์สุรพงศ์ อำพันวงษ์

[sithiphong]

6 โรคร้ายคืนชีพระบาดซ้ำปี 57 ที่คนไทยยังไม่รู้!


-http://ch3.sanook.com/13196/6-%E0%B9%82%E0%B8%A3%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B5%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%9A%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%8B%E0%B9%89%E0%B8%B3%E0%B8%9B-


ครอบครัวข่าวเช้า 6 โรคร้ายระบาดซ้ำในปี 57

รายการครอบครัวข่าวเช้า ช่อง 3 รายงานข่าวว่า เมื่อวันที่ 6 มี.ค.57 นายแพทย์โสภณ เมฆธน อธิบดีกรมควบคุมโรค กล่าวภายหลังเป็นประธานเปิดการประชุม DDC Forum เรื่อง “การพยากรณ์โรคและภัยสุขภาพ ปี 2557” ว่า การพยากรณ์โรคเป็นการคาดการณ์เหตุการณ์ของโรคภัยที่อาจเกิดกับประชาชน ซึ่งเป็นการติดตามความเปลี่ยนแปลงของโรคและภัยสุขภาพ เพื่อเตรียมรับมือล่วงหน้า ด้วยการกำหนดมาตรการที่เหมาะสม รวมทั้งสื่อสารความเสี่ยงเตือนภัยการระบาดของโรคแก่ประชาชน และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง โดยในปี 2557 นี้ มีโรคที่น่าจับตามอง และจะมีแนวโน้มของจำนวนผู้ป่วยเพิ่มมากขึ้น จำนวน 6 โรค ได้แก่

1. โรคสุกใส

คาดว่าจะมีผู้ป่วยในปี 2557 ประมาณ 58,000-71,000 ราย และมีผู้ป่วยเพิ่มขึ้นร้อยละ 33 เมื่อเทียบกับปี 2556 ทั้งนี้ โดยในแต่ละปีจะมีผู้ป่วยสูงสุดอยู่ในช่วง ม.ค. ก.พ. และ มี.ค. และเกิดในกลุ่มคนที่ไม่มีภูมิคุ้มกัน ซึ่งสาเหตุของการไม่มีภูมิคุ้มกัน ได้แก่ 1) ประชากรไม่คงที่ มีการเกิด การตาย การย้ายถิ่น 2) กลุ่มคนไม่เคยเป็นโรคสุกใสมาก่อนทำให้ไม่มีภูมิคุ้มกัน 3) การที่คนไม่ได้รับวัคซีนสุกใส เพราะไม่ได้อยู่ในตารางเสริมสร้างภูมิคุ้มกันของกระทรวงสาธารณสุข และ 4) ฤดูกาล ทำให้ระยะการถ่ายทอดโรคยาวนานขึ้น เช่น ฤดูหนาว ทำให้ไวรัสมีชีวิตอยู่ได้ยาวนานขึ้น จึงโอกาสถ่ายทอดโรคได้มากขึ้น

2. โรคไข้สมองอักเสบ

คาดว่าจะมีผู้ป่วยในปี 2557 ประมาณ 680–830 ราย และมีผู้ป่วยเพิ่มขึ้นร้อยละ 5 เมื่อเทียบกับปี 2556 เพราะในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา พบว่าปี 2547-2549 มีอัตราป่วยคงที่ แต่ในช่วงปี 2550-2555 อัตราป่วยกลับมีแนวโน้มสูงขึ้น ปีที่พบผู้ป่วยมากกว่าค่าปกติที่คาดการณ์ไว้ คือปี 2555 ในเดือน มิ.ย. และในปี 2556 เดือน ม.ค.

3. โรคไข้กาฬหลังแอ่น

คาดว่าจะมีผู้ป่วยในปี 2557 ประมาณ 14-17 ราย และมีผู้ป่วยเพิ่มขึ้นร้อยละ 15 เมื่อเทียบกับปี 2556 โดยโรคไข้กาฬหลังแอ่น เป็นโรคที่มีอุบัติการณ์ค่อนข้างต่ำ พบผู้ป่วยตลอดทั้งปี และทุกภาคทั่วประเทศ จำนวนผู้ป่วยจะกระจายเดือนละประมาณ 1-3 ราย ปีที่พบผู้ป่วยมากกว่าค่าปกติที่คาดการณ์ไว้ คือ ปี 2547 มีจำนวนผู้ป่วยทั้งหมด 50 ราย และ ปี 2549 มีจำนวนผู้ป่วยทั้งหมด 35 ราย

4. โรคอหิวาตกโรค

คาดว่าในปี 2557 ถ้าไม่มีการเฝ้าระวังและควบคุมโรคที่ดี และน่าจะมีผู้ป่วยเพิ่มขึ้น 3.8 เท่า เมื่อเทียบกับปี 2556 โดยจะมีผู้ป่วยประมาณ 280-340 รายในปี 2557 เมื่อดูข้อมูลย้อนหลังพบว่า มีการระบาดใหญ่ใน จ.ภูเก็ต และสงขลา ปี 2550 ในเดือน ต.ค. มีการระบาดในศูนย์อพยพ จ.ตาก ปี 2553 ในเดือน มิ.ย. และมีการระบาดใหญ่ใน จ.ตากและปัตตานี โดยสถานการณ์ของอหิวาตกโรค ตั้งแต่ปี 2547 มีลักษณะการระบาดปีเว้นสองปี

5. โรคไทฟอยด์

คาดว่าจำนวนผู้ป่วยในปี 2557 น่าจะมีผู้ป่วยเพิ่มขึ้นร้อยละ 19 เมื่อเทียบกับปี 2556 โดยจะมีผู้ป่วยประมาณ 2,700-3,300 รายในปี 2557 ปีที่พบผู้ป่วยมากกว่าค่าปกติที่คาดการณ์ไว้

6. โรคไวรัสตับอักเสบ เอ

คาดว่าจำนวนผู้ป่วยในปี 2557 น่าจะมีผู้ป่วยเพิ่มขึ้นร้อยละ 30 เมื่อเทียบกับปี 2556 โดยจะมีผู้ป่วยประมาณ 430-520 รายในปี 2557 ปีที่พบผู้ป่วยมากกว่าค่าปกติที่คาดการณ์ไว้ คือ ปี 2548 เมื่อดูข้อมูลย้อนหลังพบว่าในเดือน พ.ค. มีการระบาดมากที่สุด 1,447 ราย และในเดือน มิ.ย. 299 ราย ปี 2555 มีการระบาดเกิดในโรงงานอุตสาหกรรมและในสถานประกอบการหลายแห่ง ส่วนสาเหตุมาจากกลุ่มผู้ป่วยมักดื่มสุรา รับประทานอาหารเย็นและใช้แก้วน้ำร่วมกัน ส่วนอีกเหตุการณ์คือ การระบาดในทุกอำเภอ จ.บึงกาฬ โดยเกิดจากการบริโภคน้ำแข็งจากบริษัทแห่งหนึ่งใน อ.บึงกาฬ

กรมควบคุมโรค เปิดสายด่วนเพื่อให้ประชาชนโทรศัพท์มาสอบถามว่ามีอาการเข้าข่าย 6 โรคร้ายนี้หรือไม่ เพื่อช่วยเหลือและป้องกันการเกิดโรคได้ทันท่วงที โทร 02-590-3183 หรือ 1422


--------------------------------------------------------------------

กลิ่นเท้าแรง มีวิธีแก้

-http://guru.sanook.com/9616/%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B4%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%81%E0%B8%A3%E0%B8%87-%E0%B8%A1%E0%B8%B5%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%98%E0%B8%B5%E0%B9%81%E0%B8%81%E0%B9%89/-


เรื่องเล็กๆ แต่ก็มีความสำคัญไม่น้อย   คุณเคยได้กลิ่นเหม็นอบอวน ชวนอาเจียนโชยมาในห้องเรียน,ออฟฟิศ หรือที่ต่างๆบ้างไหม แล้วคุณคิดว่ากลิ่นมันมาจากไหน เจ้าของกลิ่นจะรู้ตัวหรือไม่ ว่ากำลังทำร้ายคนรอบข้างอยู่ แน่นอนเข้าคงไม่รู้ตัวหรอก เพราะถ้าเขารู้เขาคงไม่ถอดรองเท้าออกปล่อยกลิ่นขนาดนั้น หรือไม่กลิ่นอาจจะมาจากเท้าของคุณเองก็ได้ ไม่เชื่อลองแอบยกมาดมดูสิ "กลิ่นเท้า" เกิดจากการหมักหมมของแบคทีเรียของรองเท้า ทำให้เกิดกลิ่นมักจะเกิดกับคนที่มีเหงื่อออกเท้ามาก แต่ถ้าคุณไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์นี้กับตัวเอง เพียงรักษาความสะอาดซักนิดนอกจากเท้าของคุณจะปราศจากกลิ่นแล้วเท้าของคุณก็จะไม่หยาบกร้าน ส้นเท้าแตก แก่ก่อนวัย
วิธีดูแล1. ทำความสะอาดเท้าด้วยการล้างน้ำอุณภูมิปกติ2. ผสมน้ำอุ่นกับสบู่ แช่เท้าลงไปประมาณ 5 นาที เพื่อให้รูขุมขนเปิดและทำให้สิ่งสกปรกหลุดออกไปได้ง่าย3. จากนั้นขัดเท้าและซอกนิ้วด้วยที่ขัดเท้า ขัดเป็นวงกลมนวดไปให้ทั่วโดยเน้นเฉพาะส่วนที่หยาบ หนากว่าส่วนอื่น4. ล้างออกด้วยน้ำอุ่นอุณหภูมิปรกติเพื่อปิดรูขุมขน แล้วเช็ดออกด้วยผ้า5. ทาครีมบำรุงให้ทั่วเท้าโดยเฉพาะส้นเท้าและซอกนิ้ว ทำสัปดาห์ละครั้ง นอกจากจะได้เท้าสะอาดไร้กลิ่นยังเป็นการผ่อนคลายความเครียดได้อีกทางด้วย



ข้อมูลและรูปภาพจาก : ความรู้รอบตัว.com

[sithiphong]

ตาปลาเกิดจากอะไร วิธีรักษาตาปลาให้หาย

-http://health.kapook.com/view48.html-




เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม

          ตาปลาเกิดจากอะไร รักษาตาปลาแบบไหนได้ผล ไม่เจ็บตาปลาที่เท้าอีก ข้อมูลต่อไปนี้ช่วยคุณได้จ้า

          อูยยย..เจ็บตาปลาที่เท้าจังเลย ใส่รองเท้าก็เดินลำบาก ถ้าใครไม่เคยเป็นคงไม่รู้หรอกว่าทรมานแค่ไหน แบบนี้ต้องรีบหาวิธีรักษาตาปลาเสียแล้ว ส่วนคนที่ไม่ได้เป็นตาปลา ก็น่าจะรู้ข้อมูลไว้บ้าง จะได้ช่วยป้องกันไม่ให้ทำอะไรที่สุ่มเสี่ยงต่อการเกิดตาปลาไงเนอะ


ตาปลาคืออะไร

          พญ.พรทิพย์ ภูวบัณฑิตสิน สาขาตจวิทยา (ผิวหนัง) ภาควิชาอายุรศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ให้ข้อมูลว่า "ตาปลา" ก็คือก้อนของหนังขี้ไคลซึ่งเกิดจากการเสียดสีของผิวหนังเรื้อรังเป็นเวลานานนั่นเอง เราจึงพบตาปลาเกิดขึ้นได้บ่อย ๆ ที่บริเวณฝ่าเท้า เพราะเป็นส่วนที่แบกรับน้ำหนักตัวของเราตลอดเวลา

          ทั้งนี้ ตาปลามีด้วยกัน 2 ชนิด คือ "ตาปลาชนิดขอบแข็ง" มักขึ้นตามข้อพับ ส้นเท้า ฝ่าเท้า บริเวณที่ถูกกระแทก หรือเสียดสีบ่อย ๆ กับ "ตาปลาชนิดอ่อน" มักขึ้นตามง่ามนิ้วเท้า


ตาปลาเกิดจากอะไร

          แล้วทำไมการที่ผิวหนังเสียดสีกันนาน ๆ ถึงทำให้เกิดตุ่มตาปลาได้ล่ะ ? เรื่องนี้อธิบายได้ง่าย ๆ ว่า ผิวหนังของคนเรานั้นมีทั้งส่วนที่เป็นหนังกำพร้าและหนังแท้ ซึ่งมีสารเชื่อมให้ทั้งสองชั้นเกาะติดกัน แต่ถ้าผิวหนังถูกเสียดสีอย่างรุนแรง จะทำให้ผิวหนังกำพร้าแยกออกมาเป็นตุ่มพอง ๆ และถ้ายิ่งเสียดสีไปนาน ๆ เข้า จะยิ่งไปกระตุ้นให้ผิวหนังกำพร้าสร้างหนังขี้ไคลหนาขึ้นจนมีลักษณะแข็ง ๆ เป็นก้อนแหลม ๆ คล้ายลิ่ม พอกดเข้าไปตรงบริเวณตุ่มน้ำใส ๆ ก็จะรู้สึกเจ็บ

          แล้วรู้ไหมว่าตาปลาไม่ได้เกิดเฉพาะที่ฝ่าเท้าอย่างที่พบกันบ่อย ๆ เท่านั้น แต่ยังสามารถเกิดได้ระหว่างซอกนิ้วเท้า ที่กระดูกนิ้วเสียดสีกัน หรือด้านบนของหลังเท้า ที่เกิดจากการสวมรองเท้าหัวแบนบ่อย ๆ ทำให้ผิวหนังส่วนนั้นเสียดสีกับรองเท้า สรุปได้ว่า ตาปลาเกิดจากแรงเสียดสีของผิวหนังนั่นเอง ไม่ได้เกิดจากการติดเชื้อใด ๆ อย่างที่หลายคนเข้าใจกัน


อาการของตาปลา

          ถ้าเป็นตาปลาขึ้นมาล่ะก็สิ่งแรกที่เราจะรู้สึกได้ก็คือความเจ็บปวดนี่แหละ เห็นตุ่มแข็ง ๆ เม็ดเล็กนิดเดียว ก็ทำให้เจ็บจี๊ดได้เลยนะ โดยเฉพาะถ้าตาปลามีขนาดใหญ่ แล้วเราต้องไปทำกิจกรรมที่ต้องใช้ฝ่าเท้ารับน้ำหนักมาก เช่น วิ่ง เดินนาน ๆ ยืนนาน ๆ หรือคนที่เป็นตาปลามีน้ำหนักมาก ก็ยิ่งทำให้เจ็บมากขึ้น เพราะก้อนแข็ง ๆ นี้จะยิ่งถูกกดให้ลึกเข้าไปในผิวหนัง บางทีไปกดทับกระดูกหรือเส้นประสาทเข้าอีก แบบนี้ต้องรีบหาวิธีรักษาเลย




ตาปลา


ตาปลากับหูดต่างกันตรงไหน

          หลายคนเห็นก้อนไตแข็ง ๆ ขึ้นมาที่เท้า ไม่แน่ใจว่าเป็นหูดหรือตาปลา ให้ตรวจดูแบบนี้ว่า ถ้าเป็นหูด ซึ่งเกิดจากเชื้อไวรัสฮิวแมน เพ็ปพิลโลมาไวรัส (Human papillomavirus) หรือเชื้อ HPV ไปกระตุ้นเซลล์ผิวหนังให้แบ่งตัวเพิ่มขึ้นเป็นก้อนในชั้นหนังกำพร้า มักจะเกิดขึ้นกับเท้าเดียว และจะรู้สึกเจ็บมากถ้าบีบก้อนด้านข้างเข้าหากัน เมื่อปาดผิวตุ่มนั้นออกดูจะเป็นเส้นสีขาวอัดแน่น ถ้าตัดลึกลงไปอีกจะมีเลือดออก เพราะมีเลือดมาเลี้ยงเซลล์ผิวหนังตรงส่วนนี้ด้วย

          แต่ถ้าเป็นตาปลาบีบด้านข้างจะไม่เจ็บ จะเจ็บก็ต่อเมื่อกดลงไปในตุ่ม และในตุ่มนั้นจะไม่มีเลือดออก เพราะเป็นเพียงผิวหนังที่ขี้ไคลหนาขึ้นจากการกดทับและเสียดสีเป็นเวลานานเท่านั้น




หูด


วิธีรักษาตาปลาที่เท้า

          การรักษาตาปลาให้ได้ผลนั้นมีอยู่หลายวิธีที่ขอนำเสนอก็คือ

          1. ใช้พลาสเตอร์ที่มีกรดซาลิไซลิก 40% ปิดส่วนที่เป็นตาปลาทิ้งไว้ 2-3 วัน จากนั้นค่อยแกะพลาสเตอร์ออก แล้วแช่เท้าในน้ำอุ่นเพื่อให้ผิวหนังตรงฝ่าเท้านิ่มลง จะช่วยทำให้ตาปลาหลุดลอกออกไปได้ง่ายขึ้น แต่ถ้าตาปลาหลุดลอกออกไปยังไม่หมด ก็ให้แปะพลาสเตอร์ซ้ำ แล้วกลับมาแช่น้ำอุ่นอีกครั้ง

          2. ใช้ยาแอสไพริน (แต่ไม่ได้ให้ทานนะ) โดยในแอสไพรินก็มีกรดซาลิไซลิกเช่นกัน ก็ช่วยกัดตาปลาได้ (แต่คุณต้องมั่นใจด้วยว่าตัวเองไม่แพ้ยาแอสไพริน) วิธีใช้ก็คือ นำแอสไพริน 5 เม็ดมาบดเป็นผง แล้วผสมกับน้ำมะนาว 12 ช้อนชา และน้ำเปล่าอีก 12 ช้อนชา จากนั้นนำมาป้ายตรงตาปลา แล้วใช้พลาสติกมาห่อไว้ ตบท้ายด้วยการพันผ้าขนหนูอุ่น ๆ ทับอีกชั้นหนึ่ง ทิ้งไว้ 10 นาทีแล้วถอดออก แล้วใช้หินมาขัดเบา ๆ จะช่วยให้ตาปลาลอกออกมา

          3. ทายากัดตาปลาหรือหูด วันละ 1-2 ครั้ง หรือจนกว่าตาปลาจะหลุดออกไปหมด โดยมีคำแนะนำคือ ก่อนทายาให้แช่เท้าในน้ำอุ่นก่อนสัก 15-20 นาที เพื่อให้ผิวหนังนิ่มขึ้น แล้วใช้ผ้าขนหนูมาถูตรงตาปลาเพื่อลอกขุยออก จากนั้นอาจใช้วาสลินหรือน้ำมันมะกอกมาทาผิวรอบ ๆ ตาปลา เพื่อที่ผิวบริเวณนั้นจะได้ไม่ถูกตัวยาไปกัดผิวหนัง แล้วค่อยแต้มยาลงบนตาปลา

          4. ผ่าตัดหรือใช้เลเซอร์จี้ตาปลาออก เป็นอีกวิธีที่สะดวกรวดเร็ว แต่ก็อาจทิ้งแผลเป็นไว้ และที่สำคัญคือค่ารักษาแพงกว่าวิธีอื่น ๆ แต่วิธีนี้จะเหมาะกับผู้ที่เป็นตาปลาเพราะเกิดจากความผิดปกติของกระดูกที่ทำให้กระดูกเสียดสีกัน
     
          ส่วนใครที่เคยได้ยินคนแนะนำให้เอาธูปจี้ตาปลา หรือใช้ของมีคมเฉือนตาปลาออก ข้อเตือนไว้ตรงนี้เลยค่ะว่าเป็นวิธีที่อันตรายมาก เพราะนอกจากอาจไม่ได้ช่วยให้ตาปลาหายแล้ว ยังทำให้เกิดแผลอักเสบติดเชื้อตามมาเป็นของแถม แบบนี้ไม่ไหวแน่



ป้องกันตาปลาที่เท้าง่าย ๆ แค่เลือกรองเท้าให้เหมาะ

          ก่อนจะเป็นตาปลาที่เท้า หรือรักษาตาปลาหายไปแล้วไม่อยากกลับมาเป็นซ้ำอีกรอบ ก็ต้องรู้จักเลือกรองเท้าให้เหมาะสมกับตัวเอง ตามนี้เลย

          1. เลือกใส่รองเท้าที่พอดีกับเท้า ไม่คับเกินไป หรือหลวมเกินไป เพราะไม่ว่ารองเท้าจะคับหรือหลวมก็ทำให้นิ้วเท้าเสียดสีกัน

          2. หลีกเลี่ยงการใส่รองเท้าส้นสูง รองเท้าหัวแหลม รองเท้าแฟชั่นซึ่งไม่สอดคล้องกับโครงสร้างกระดูกเท้า รองเท้าพวกนี้จะไปบีบรัดทำให้การเรียงตัวของกระดูกผิดทิศทาง และทำให้เกิดการเสียดสีมากขึ้น แต่สำหรับสาว ๆ ที่จำเป็นต้องใส่รองเท้าส้นสูงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็เลือกรองเท้าส้นสูงที่มีแผ่นหนุนด้านหน้า เพื่อลดแรงกดที่นิ้วเท้า และไม่ควรใส่รองเท้าส้นสูงยืนเดินนานจนเกินไป ควรหารองเท้าสบาย ๆ ไปเปลี่ยนระหว่างวันด้วย

          3. หาฟองน้ำหรือแผ่นรองเท้ามาใส่เพิ่มในรองเท้า เพื่อลดการเสียดสีระหว่างรองเท้ากับผิวหนัง

          4. เลือกใส่รองเท้าที่เหมาะกับกิจกรรมที่ทำ เช่น รองเท้าเทนนิสไม่ควรใส่มาวิ่ง

          5. ถ้าชอบมีตาปลาเกิดขึ้นระหว่างง่ามนิ้วเท้า อาจใช้สำลีหรือฟองน้ำบุระหว่างง่ามนิ้วเท้าไว้ เพื่อป้องกันการเสียดสี

          6. หากตาปลาเกิดจากมีเท้าผิดรูป หรือการลงน้ำหนักของเท้ามีความผิดปกติ อาจเลือกใช้รองเท้าที่ออกแบบเป็นพิเศษที่เหมาะสมกับความผิดปกติแต่ละชนิด

          ถ้าใครที่มีตาปลาขึ้นที่มือ ก็ควรใส่ถุงมือหนา ๆ เวลาต้องทำงานที่รับแรงเสียดสี หรือถ้าใครมีน้ำหนักตัวเกิน ก็ต้องลดน้ำหนักลงบ้าง เพื่อลดการเสียดสีเช่นเดียวกัน


-http://www.mcot.net/-

-http://www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TURONWIzVXdNakk1TVRFMU5nPT0=-

-http://www.readersdigestthailand.co.th/%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%9B%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99-

.

[sithiphong]

เตือนหนุ่มๆ ฟาดอาหารไขมันสูงเสี่ยง “มะเร็งต่อมลูกหมาก”
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์    15 มีนาคม 2557 19:08 น.

-http://www.manager.co.th/QOL/ViewNews.aspx?NewsID=9570000029507-

สาวๆ ทั้งหลายมีสารพัดโรคมะเร็งให้กังวลมากพอแล้ว ทั้งมะเร็งรังไข่ มะเร็งปากมดลูก เพราะเป็นอวัยวะที่ผู้ชายไม่มี สำหรับคุณผู้ชายที่ต้องกังวลก็ต้องเป็นอวัยวะที่ผู้หญิงไม่มีเช่นกัน อ๊ะๆ! อย่าเพิ่งคิดลึกไปถึงอวัยวะอย่างมังกรผงาดโลกเด็ดขาด แต่เป็นอวัยวะในระบบสืบพันธุ์ที่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันต่างหาก นั่นก็คือ ต่อมลูกหมาก
       
       ศ.นพ.สุชาย สุนทราภา ศัลยแพทย์ด้านระบบทางเดินปัสสาวะ คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล อธิบายว่า ต่อมลูกหมาก (Prostate gland) เป็นอวัยวะหนึ่งของระบบสืบพันธุ์ชายที่มีหน้าที่ในการผลิตส่วนประกอบของน้ำอสุจิ และหล่อเลี้ยงตัวอสุจิ ต่อมลูกหมากอยู่ภายในช่องเชิงกรานใต้ต่อกระเพาะปัสสาวะและอยู่หน้าลำไส้ตรงหรือทวารหนัก และล้อมรอบท่อปัสสาวะส่วนต้น

เตือนหนุ่มๆ ฟาดอาหารไขมันสูงเสี่ยง “มะเร็งต่อมลูกหมาก”
   
       “สำหรับมะเร็งต่อมลูกหมากเกิดจากการแบ่งตัวผิดปกติของเซลล์เยื่อบุผิวของต่อมลูกหมาก ทำให้มีขนาดใหญ่ขึ้นและลุกลามไปยังอวัยวะข้างเคียง เช่น กะรเพาะปัสสาวะ ถุงเก็บน้ำอสุจิ ท่อปัสสาวะ เป็นต้น จนเกิดภาวะการอุดกั้นทางเดินปัสสาวะตำแหน่งต่างๆ เกิดการคั่งค้างของปัสสาวะ ทำให้ไม่สามารถระบายของเสียออกจากร่างกายได้ จึงเสี่ยงทำให้เกิดภาวะไตวายตามมาได้อีก ถ้ามะเร็งต่อมลูกหมากกระจายไปทั่วตัวในระยะท้ายก็จะทำให้เสียชีวิตได้”
       
       สำหรับผู้ชายที่มีความเสี่ยงในการเป็นมะเร็งต่อมลูกหมาก ศ.นพ.สุชาย บอกว่า คือผู้ชายที่มีอายุ 50 ปีขึ้นไป ซึ่งเมื่อมีอายุสูงขึ้นอัตราเสี่ยงในการเป็นก็มากขึ้น อย่างไรก็ตาม ชายที่อายุน้อยกว่า 50 ปีก็มีโอกาสเป็นได้แต่น้อย นอกจากนี้ พบว่าชายที่มีบุคคลในครอบครัวเป็นโรคมะเร็งต่อมลูกหมากก็จะมีอัตราเสี่ยงสูงเช่นกัน รวมถึงผู้ชายที่นิยมบริโภคอาหารที่มีไขมันสูงก็มีอัตราเสี่ยงสูงมากขึ้น ซึ่งพบมากในประเทศตะวันตกที่นิยมกินอาหารไขมันสูง ดังนั้น ชายที่อายุ 50 ปีขึ้นไป ควรตรวจต่อมลูกหมากปีละครั้ง
       
       “อาการของมะเร็งต่อมลูกหมากนั้น ในระยะแรกจะยังไม่แสดงอาการใด เมื่อมะเร็งลุกลามมากขึ้นมีการอุดตันของทางเดินปัสสาวะ อาจจะทำให้มีอาการปัสสาวะบ่อย ปัสสาวะลำบาก ต้องเบ่งปัสสาวะมากขึ้น ปัสสาวะเป็นเลือด ถ้าเป็นมากจะปัสสาวะไม่ออก หรือเกิดการติดเชื้อในทางเดินปัสสาวะ แต่อาการปัสสาวะผิดปกติเช่นนี้อาจจะเหมือนกับโรคต่อมลูกหมากโตแบบธรรมดาได้ จึงจำเป็นต้องพบแพทย์เพื่อตรวจให้แน่ชัด สำหรับระยะลุกลาม จะลามไปถึงกระดูกจะมีอาการปวดบริเวณกระดูกสันหลัง บริเวรกระดูกเชิงกราน หรือปวดบริเวณซี่โครง นอกจากนั้น จะมีอาการอ่อนเพลีย เบื่ออาหาร และเกิดภาวะซีด หรือมีกระดูกหักง่ายขึ้น ผู้ป่วยบางรายเป็นอัมพาตจากกระดูกสันหลังหักทับเส้นประสาทได้”
       
       การจะตรวจเช็กว่าเป็นมะเร็งต่อมลูกหมากหรือไม่ ศ.นพ.สุชาย ระบุว่า การตรวจสามารถทำได้โดยการเจาะเลือดหาสารบ่งชี้มะเร็งต่อมลูกหมาก หรือ PSA ซึ่งผู้เป็นมะเร็งต่อมลูกหมากค่า PSA ในเลือดจะสูงกว่าปกติ และตรวจทางทวารหนัก โดยแพทย์จะสอดนิ้วเข้าไปคลำต่อมลูกหมากผ่านรูทวารหนัก ถ้าเป็นมะเร็งต่อมลูกหมากจะคลำได้ลักษณะก้อนแข็ง อย่างไรก็ตาม หากการตรวจทั้งสองอย่างผิดปกติ ผู้ป่วยควรได้รับการตัดชิ้นเนื้อตรวจทางพยาธิวิทยาเพื่อยืนยัน โดยการผ่านเข็มผ่านทางเครื่องอัลตราซาวนด์ของต่อมลูกหมาก ซึ่งทำได้โดยใช้ยาเฉพาะที่
       
       ในแง่การรักษานั้น ศ.นพ.สุชาย กล่าวว่า ขึ้นอยู่กับระยะของผู้ป่วย ถ้ามาพบแพทย์ช่วงระยะเริ่มต้นผลการรักษาจะดี มีโอกาสหายได้ หากมาในระยะท้าย การรักษาจะช่วยให้มีชีวิตยืนยาวขึ้นแต่ไม่หายขาด ซึ่งหากเป็นระยะที่ 1 และ 2 รักษาโดยการผ่าตัดเอาต่อมลูกหมากออกทั้งหมด เป็นการรักษาที่ได้ผลวิธีหนึ่ง มีโอกาสหายขาดได้ วิธีนี้มักจะทำในผู้ป่วยอายุไม่เกิน 70 ปี แต่ถ้ามากกว่า 70 ปีขึ้นไป แพทย์จะดูสภาวะอื่นๆ ของผู้ป่วยแล้วใช้ดุลยพินิจในการรักษาให้เหมาะสม ผลข้างเคียงของการผ่าตัดคือ ผู้ป่วยอาจจะสูญเสียความสามารถในการแข็งตัวของอวัยวะเพศหลังผ่าตัด บางรายอาจจะมีปัญหาในการกลั้นปัสสาวะ
       
       อีกวิธีหนึ่งคือการฉายรังสี หรือฝังแร่ในต่อมลูกหมาก โดยใช้รังสีไปทำลายเซลล์มะเร็งของต่อมลูกหมาก ผลข้างเคียงคือ จะเกิดการระคายเคืองของเยื่อบุผิวของกระเพาะปัสสาวะ หรือเยื่อบุผิวของลำไส้ตรง จะทำให้มีปัสสาวะเป็นเลือดเป็นครั้งคราว ปัสสาวะลำบาก หรือมีอุจจาระเป็นเลือด อุจจาระลำบากได้
       
       ศ.นพ.สุชาย กล่าวว่า หากมะเร็งลุกลามระยะ 3 ต้องใช้การรักษาผสมผสาน ทั้งการผ่าตัดต่อมลูกหมากออกจนหมด หรือฉายแสงร่วมกับการรักษาโดยการลดฮอร์โมนเพศชาย คือ การตัดลูกอัณฑะออกทั้ง 2 ข้าง หรือการฉีดยา LHRH agonist เพื่อยับยั้งการสร้างฮอร์โมนเทสโตสเตอร์โรนจากลูกอัณฑะได้ นอกจากนั้น ยังมีการให้ยา anti-androgen ร่วมด้วย เพื่อยับยั้งฮอร์โมนแอนโดรเจนจากต่อมหมวกไต ส่วนระยะที่ 4 คือระยะที่มะเร็งกระจายไปยังต่อมน้ำเหลืองหรือกระดูกแล้ว การรักษาที่นิยมคือ การลดฮอร์โมนเพศชายตามที่ได้ระบุไป
       
       “หลังการรักษา แพทย์จะนัดติดตามผลการรักษาโดยการเจาะเลือด PSA เพื่อดูการเปลี่ยนแปลงของระดับ PSA ถ้าต่ำคือการรักษาได้ผลดี ถ้าสูงขึ้นแสดงว่าโรคกำเริบ ดังนั้น ผู้ป่วยต้องมารับการตรวจทุกครั้งที่แพทย์นัด”

[sithiphong]

เนื้องอกต่อมใต้สมองชนิดคุชชิ่ง แม้ไม่กินยาสเตียรอยด์ก็เป็นได้
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์    23 มีนาคม 2557 18:57 น.

-http://www.manager.co.th/QOL/ViewNews.aspx?NewsID=9570000032536-


โดย...ศ.นพ.อภิชาติ วิชญาณรัตน์ สาขาวิชาต่อมไร้ท่อและเมตะบอลิสม ภาควิชาอายุรศาสตร์
       คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล
       
       โรคเนื้องอกต่อมใต้สมองชนิดคุชชิ่ง (Cushing’s Disease) ซึ่งเป็นโรคที่พบได้ไม่บ่อย แต่มีอาการคล้ายกับโรคอื่นๆ ที่เราคุ้นเคยกันดี เช่น โรคอ้วน เบาหวาน ความดันโลหิตสูง โดยเฉพาะในกลุ่มผู้ป่วยที่ควบคุมโรคเหล่านี้ได้ยาก



   คนที่อ้วนขึ้นผิดสังเกต โดยเฉพาะผู้ที่มีใบหน้าอ้วน กลม และแดง พุงยื่นป่อง แต่แขนขากลับลีบ ผิวหนังมีรอยแตกสีชมพูม่วงคล้ำ มักพบที่หน้าท้องหรือต้นขา บริเวณต้นคอด้านหลังอาจมีไขมันพอกหนาคล้ายหนอก ผิวหนังบางจนเห็นเส้นเลือดได้ชัด เส้นเลือดบนผิวหนังเปราะและแตกง่าย เห็นเป็นรอยช้ำสีม่วง มีสิวและขนอ่อนขึ้นบนใบหน้า ผู้ที่มีลักษณะต่างๆ เหล่านี้เรียกว่าเกิดภาวะ “คุชชิ่ง ซินโดรม” เป็นสัญญาณบอกว่าในร่างกายมีระดับคอร์ติโคสเตียรอยด์สูงเป็นเวลานาน
       
       การที่ร่างกายมีคอร์ติโคสเตียรอยด์ (เรียกสั้นๆ ว่าสเตียรอยด์) สูงเกิดขึ้นได้ทั้งจากสาเหตุภายในร่างกาย และภายนอกร่างกาย ส่วนใหญ่เราจะพบภาวะคุชชิ่งซินโดรมจากสาเหตุภายนอกร่างกาย คือคนที่รับประทานยาลูกกลอนหรือยาหม้อที่มีส่วนผสมของสเตียรอยด์เป็นเวลานานๆ หรือซื้อยาชุดที่มียาเม็ดสเตียรอยด์อยู่ด้วย เพื่อรักษาโรคปวดข้อ โรคปวดเมื่อย โรคคัน โรคหอบหืด หรือเพื่อให้เจริญอาหาร
       
       ในปัจจุบันมีการรณรงค์ให้ความรู้เรื่องนี้กันอย่างมาก ร้านขายยาส่วนใหญ่ไม่จ่ายยากลุ่มนี้ถ้าไม่มีใบสั่งแพทย์
       
       ส่วนสาเหตุจากภายในร่างกายซึ่งพบน้อยมาก คนทั่วไปยังไม่ค่อยรู้จักกัน สาเหตุอาจเกิดจากเนื้องอกต่อมหมวกไต หรือต่อมหมวกไตโต และสร้างสเตียรอยด์มากเกินจากผลของเนื้องอกต่อมใต้สมอง ทั้งต่อมหมวกไตและต่อมใต้สมองเป็นต่อมไร้ท่อที่เกี่ยวข้องกับการสร้างสเตียรอยด์ฮอร์โมนในร่างกาย หลายๆ คนอาจไม่ทราบว่าสเตียรอยด์เป็นฮอร์โมนที่มีการผลิตในร่างกายอยู่แล้ว เป็นฮอร์โมนที่มีหน้าที่สำคัญในการควบคุมระบบเมตะบอลิสม (เกี่ยวข้องกับการเผาผลาญอาหารแป้ง ไขมัน และโปรตีนเพื่อนำมาใช้เป็นพลังงาน) การทำงานของระบบหัวใจและหลอดเลือด และการตอบสนองต่อความเครียดของร่างกาย โดยปกติร่างกายจะมีการผลิตสเตียรอยด์ในปริมาณที่เหมาะสม ทำให้ร่างกายทำงานเป็นปกติ
       
       เนื่องจากในเดือนเมษายน ทั่วโลกมีการรณรงค์ให้ความรู้เรื่องเนื้องอกต่อมใต้สมองชนิดคุชชิ่ง จึงอยากให้ความรู้เกี่ยวกับโรคชนิดนี้ ซึ่งยังไม่เป็นที่รู้จักกันนัก แล้วต่อมใต้สมองคืออะไร…..
       
       ต่อมใต้สมองเป็นต่อมขนาดเล็ก น้ำหนักประมาณ 0.6 กรัม ที่ติดอยู่กับส่วนล่างของฐานสมอง มีหน้าที่ควบคุมการสร้างฮอร์โมนหลายชนิด รวมทั้งฮอร์โมนที่ควบคุมการสร้างสเตียรอยด์ เมื่อเกิดเนื้องอกของต่อมใต้สมองชนิดที่มีการสร้างฮอร์โมน ACTH ฮอร์โมนนี้จากเนื้องอกจะไปกระตุ้นต่อมหมวกไตให้มีการสร้างสเตียรอยด์ฮอร์โมนมากขึ้น ทำให้เกิดอาการและโรคแทรกซ้อนต่างๆ ตามมา ผู้ป่วยแต่ละรายอาจมีอาการแสดงออกแตกต่างกัน แต่ทุกรายจะมีลักษณะเด่นต่างๆ ของคุชชิ่ง ซินโดรมดังกล่าวมาแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รูปร่างอ้วน หน้ากลมแดง อาจมีสิวและขนอ่อนเพิ่มขึ้น ความดันโลหิตสูง น้ำตาลในเลือดสูง ผู้ป่วยโรคเนื้องอกต่อมใต้สมองชนิดคุชชิ่งยังอาจมีอาการอื่นๆ ที่เกิดจากการมีสเตียรอยด์ฮอร์โมนในร่างกายสูง เช่น ปวดหลังเนื่องจากกระดูกผุ อ่อนเพลีย เหนื่อยง่าย มีปัญหาเกี่ยวกับความจำ นอนไม่หลับ ติดเชื้อง่ายและเป็นแผลหายช้า ผมร่วง ในผู้หญิงประจำเดือนอาจมาน้อยหรือไม่มาเลย ส่วนในผู้ชายอาจไม่มีความรู้สึกทางเพศ ตัวเนื้องอกต่อมใต้สมองอาจทำให้เกิดอาการปวดศีรษะได้
       
       ในปัจจุบันการรักษาโรคนี้ใช้วิธีการผ่าตัดเอาเนื้องอกออกไปเป็นลำดับแรก เนื่องจากมีโอกาสหายขาด ในผู้ป่วยที่ผ่าตัดแล้วไม่หาย หรือโรคกลับมาเป็นซ้ำ รวมทั้งผู้ป่วยที่ไม่สามารถผ่าตัดเนื้องอกได้ จะรักษาด้วยรังสีรักษาหรือให้ยาเพื่อยับยั้งการสร้างสเตียรอยด์ฮอร์โมน ผู้ป่วยที่ไม่ได้รับการรักษาอาจมีภาวะแทรกซ้อนที่เป็นอันตราย เข่น ความดันโลหิตสูง หรือน้ำตาลในเลือดสูง แต่ควบคุมไม่ได้ กระดูกหักง่าย ติดเชื้อง่าย ความดันโลหิตสูงทำให้เกิดโรคหัวใจวาย อัมพาตครึ่งซีก โรคหัวใจขาดเลือด ถ้ามีลักษณะหรืออาการต่างๆ ดังกล่าว ควรปรึกษาแพทย์เพื่อรับการวินิจฉัยที่ถูกต้องและการรักษาที่เหมาะสมต่อไป

--------------------------------------------------------------------------




เตือน! นอนดูทีวี นอนตะแคงแชตมือถือ ระวังเดินคอเอียง
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์    23 มีนาคม 2557 10:55 น.

-http://www.manager.co.th/QOL/ViewNews.aspx?NewsID=9570000032648-


ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต


 จักษุแพทย์ประจำโรงพยาบาลพระนั่งเกล้า เตือนประชาชนที่ชอบนอนดูโทรทัศน์ แม้จะสบายแต่อาจส่งผลอนาคต ขั้นคอเดี้ยง เนื่องจากกล้ามเนื้อเกร็ง และย้ำเตือนผู้ที่นอนตะแคงเล่นสมาร์ทโฟน แท็บเล็ต จะเกิดปัญหาเดินคอเอียงไม่รู้ตัว รวมทั้งแนะผู้ที่มีอาการตาแห้ง แสบตาหลังดูจอมือถือหรือจอคอมพิวเตอร์ ไม่จำเป็นต้องหยอดตา วิธีแก้ไขที่ถูกต้องคือดื่มน้ำบ่อยๆ และหลับตาเพื่อพักสายตาจะช่วยได้



        นพ.ฐาปนวงศ์ ตั้งอุไรวรรณ จักษุแพทย์ประจำโรงพยาบาลพระนั่งเกล้า จังหวัดนนทบุรี ให้สัมภาษณ์ว่า ขณะนี้การใช้พฤติกรรมประจำวันของประชาชนน่าห่วง ผู้ที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ คอนโดมิเนียม ที่มีพื้นที่จำกัด มักชอบนอนดูทีวีและทีวีมักจะตั้งอยู่สูงกว่า การดูทีวีในลักษณะนี้ อาจก่อปัญหาโดยไม่รู้ตัว การนอนดูทีวีเพราะทีวีอยู่ข้างบน เป็นท่าที่ไม่ถูก จะมีผลเสียต่อกล้ามเนื้อที่คอ กระดูกคอ ทำให้เอ็นคออักเสบ และหากมีพฤติกรรมติดต่อกันไปนานๆ ในระยะยาว จะเกิดอาการคอเดี้ยงคือปวดต้นคอ กล้ามเนื้อเกร็งและอักเสบ ท่าที่ดีที่สุดในการดูทีวีคือ ท่าที่สบายที่สุด เช่น นั่งเอกเขนก และทีวีต้องอยู่ในระดับสายตา
       
        นพ.ฐาปนวงศ์ กล่าวต่อไปว่า เรื่องที่น่าห่วงอีกประการหนึ่ง ขณะนี้ประชาชนมักจะอยู่กับเครื่องมือสื่อสารเกือบตลอดเวลา โดยเฉพาะแท็บเล็ตและสมาร์ทโฟน และชอบนอนตะแคงดูข้อมูลหรือภาพหรือนอนตะแคงกดข้อความส่งไลน์ การนอนดูข้างเดียว มือจะถือข้างเดียว เมื่อดูติดต่อกันนานๆ อาจจะมีผลต่อบุคลิกไม่รู้ตัว เด็กบางคนจะเดินคอเอียงๆ บางคนไม่รู้ตัว เคยพบมาแล้ว เป็นเด็กอายุ 7 ปี เดินคอเอียง เนื่องจากนอนเล่นแท็บเล็ต ซึ่งพฤติกรรมเช่นนี้เกิดจากความเคยชิน เหมือนเช่นบางคนขณะอยู่เฉยๆ แต่เคาะโต๊ะเล่น หรือเขย่าเท้าเล่น
       
        นอกจากนี้ การใช้สายตาดูจอมือถือหรือดูคอมพิวเตอร์มากเกินไป จะเกิดปัญหาตาแห้ง ในช่วงหลังๆ มานี้จะพบผู้ป่วยมากขึ้นเรื่อยๆ คือมักไปด้วยอาการแสบตา เคืองตา ตาพร่ามัว แต่สายตาปกติ และผู้ป่วยมักจะนิยมไปพบจักษุแพทย์เพื่อขอยาหยอดตา เนื่องจากเข้าใจว่าตาติดเชื้อ นับว่าเป็นความเข้าใจผิด และไม่จำเป็นต้องรักษาด้วยยาดังกล่าว เนื่องจากสาเหตุที่ตาแห้งเกิดจากแสงจ้าจากจอมือถือและคอมพิวเตอร์ สายตาต้องเพ่งลงที่จอ ติดต่อเป็นเวลานาน นอกจากจะไม่ได้ผลแล้ว จะเกิดผลเสียในอนาคตคือปัญหาการดื้อยา วิธีแก้ไปอาการแสบตา เคืองตาหลังเพ่งจอมือถือหรือคอมพิวเตอร์ที่ถูกต้องคือให้ดื่มน้ำบ่อยๆ เพื่อให้น้ำไปหล่อเลี้ยงดวงตาทำให้ตาชุ่มชื้น หรือนั่งหลับตาพักสายตาชั่วครู่ประมาณ 10-15 นาทีก็จะช่วยได้
       
        “วิธีการป้องกันผลกระทบต่อสุขภาพ เนื่องมาจากการใช้เทคโนโลยีการสื่อสารที่ไม่ถูกต้อง ขอให้ใช้เทคโนโลยี ใช้เมื่อจำเป็น หากไม่จำเป็น ก็อย่าใช้ โดยเฉพาะการใช้โทรศัพท์มือถือประเภทสมาร์ทโฟนขณะนี้ ถือว่าใช้มากเกินความจำเป็น”นพ.ฐานปนวงศ์ กล่าว

[sithiphong]

10 สัญญาณร่างกาย บอกว่า...คุณเป็นโรค
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์    27 มีนาคม 2557 11:14 น.

-http://www.manager.co.th/Home/ViewNews.aspx?NewsID=9570000034492-





http://www.manager.co.th/Home/ViewNews.aspx?NewsID=9570000034492

[sithiphong]

“วัณโรค” สำคัญกว่าที่คุณคิด
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์    29 มีนาคม 2557 17:49 น.

-http://www.manager.co.th/QOL/ViewNews.aspx?NewsID=9570000035337-

 โดย...นพ. กำพล สุวรรณพิมลกุล
       แพทย์ผู้เชี่ยวชาญสาขาวิชาโรคติดเชื้อ ภาควิชาอายุรศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย
       
       จากข้อมูลล่าสุดพบว่า ทั่วโลกมีผู้ติดเชื้อวัณโรคที่อยู่ในระยะแฝง ซึ่งไม่แสดงอาการอยู่มากถึง 1/3 ของประชากรทั่วโลก หรือเทียบเท่ากับ 2,000 ล้านคนทั่วโลก โดยผู้ป่วยที่เป็นวัณโรคปอดจากการรายงานขององค์การอนามัยโลก (World Health Organization: WHO) เมื่อปี พ.ศ.2555 พบว่า อุบัติการณ์ (incident) การเกิดโรควัณโรคสูงถึง 8.6 ล้านคน ใน 1 ปี และในผู้ป่วยกลุ่มนี้พบว่าเสียชีวิตจากวัณโรคสูงถึง 1.3 ล้านคนต่อปี

   

นพ. กำพล สุวรรณพิมลกุล

       ส่วนในประเทศไทยจากรายงานล่าสุดขององค์การอนามัยโลกปี พ.ศ.2555 พบผู้ป่วยวัณโรคในประเทศไทยทั้งหมด 61,208 รายที่มีการลงทะเบียนทั้งนี้ยังไม่ได้นับรวมกับผู้ป่วยบางส่วนที่ไม่ได้มีการลงทะเบียนซึ่งเชื่อว่ามีอีกจำนวนมาก
       
       เชื้อวัณโรค หรือ TB (tubercle bacillus) จัดเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในกลุ่มเชื้อแบคทีเรียที่มีการเจริญเติบโต หรือการแบ่งตัวช้ากว่าแบคทีเรียทั่วไปชนิดอื่นๆ โดยแบคทีเรียกลุ่มนี้ชื่อว่า ไมโครแบคทีเรีย มีหลายสายพันธุ์ซึ่งก่อให้เกิดวัณโรคได้ แต่สายพันธุ์ที่พบบ่อยและก่อปัญหามากที่สุดในมนุษย์คือ เชื้อ Mycobacterium tuberculosis
       
       มนุษย์สามารถติดเชื้อวัณโรคได้โดยผ่านทางการหายใจเอาเชื้อที่ล่องลอยในอากาศเข้าไปภายในปอด และต่อมน้ำเหลืองที่ขั้วปอด เชื้อในปอดหรือต่อมน้ำเหลืองที่ขั้วปอดอาจมีการแพร่กระจายทางเลือดหรือระบบน้ำเหลือง และอาจส่งผลกระทบต่ออวัยวะอื่นๆ ได้ทั่วร่างกาย เช่น ต่อมน้ำเหลืองที่คอ ตับ ม้าม กระดูก หรือเยื่อหุ้มสมอง เป็นต้น แต่วัณโรคที่ปอดเป็นตำแหน่งที่พบบ่อยที่สุดและมีความสำคัญมากที่สุดเนื่องจากเชื้อสามารถแพร่กระจายสู่ผู้อื่นได้โดยการไอและเชื้อแขวนลอยอยู่ในอากาศ
       
       โดยปกติเชื้อวัณโรคจะแพร่กระจายโดยเชื้อที่แขวนลอยอยู่ในอากาศจะเข้าสู่ทางเดินหายใจและปอด ภูมิคุ้มกันในร่างกายจะมีการตอบสนองของเม็ดเลือดขาวชนิดต่างๆ ที่อยู่ที่ปอดเพื่อต่อสู้กับเชื้อวัณโรคที่เข้ามาอยู่ในร่างกาย ผลของการตอบสนองจากระบบภูมิคุ้มกันดังกล่าวแบ่งได้เป็น 3 กลุ่ม ได้แก่ 1.เชื้อวัณโรคจะถูกกำจัดได้หมดโดยภูมิคุ้มกันของร่างกาย ทำให้ไม่มีเชื้อวัณโรคอยู่ในร่างกาย
       2.เชื้อวัณโรคจะเข้ามาอยู่ในร่างกาย แต่จะอยู่ในระยะแฝงของการติดเชื้อวัณโรค โดยจะมีเม็ดเลือดขาวชนิดต่างๆ โอบล้อมเชื้อวัณโรคอยู่ทำให้เชื้ออยู่ในระยะสงบหรือระยะแฝง ซึ่งจะไม่ก่อโรคหรือที่เรียกว่า Latent tuberculosis ผู้ติดเชื้อจะไม่แสดงอาการใดๆ และจะไม่มีการแพร่กระจายของเชื้อ แต่เมื่อไหร่ที่ร่างกายอ่อนแอ ภูมิคุ้มกันเสื่อม เม็ดเลือดขาวที่โอบล้อมเชื้ออยู่ไม่สามารถควบคุมเชื้อได้ก็จะทำให้ผู้ติดเชื้อป่วยเป็นโรควัณโรคได้
       
       และ 3.กลุ่มผู้ป่วยที่กลายเป็นโรควัณโรค (active tuberculosis) หลังจากที่มีการสัมผัสเชื้อ ซึ่งผู้ป่วยกลุ่มนี้มักจะเป็นผู้ป่วยที่มีภูมิคุ้มกันที่ผิดปกติ
       
       ถ้าเราอยู่ใกล้ชิดกับผู้ป่วยวัณโรค เราจะมีโอกาสติดเชื้อวัณโรคได้มากน้อยเพียงใด?
       
       นิยามของผู้ที่สัมผัสใกล้ชิด (Close contact) คือ ผู้ที่อยู่ในสถานที่เดียวกัน เช่น บ้านเดียวกัน ห้องนอนเดียวกัน ห้องเรียนเดียวกัน มีการสัมผัสใกล้ชิดที่ต่อเนื่องตั้งแต่ 8 ชั่วโมงขึ้นไปต่อวัน ถ้าเป็นการสัมผัสไม่ต่อเนื่องให้คิดเวลารวมตลอดเดือนหากมากกว่า 120 ชั่วโมงขึ้นไปถือว่าสัมผัสใกล้ชิด โอกาสการติดเชื้อวัณโรคจากบุคคลที่อยู่ใกล้ชิดกับผู้ป่วยวัณโรค ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย เช่น ภูมิคุ้มกันของร่างกาย ปริมาณเชื้อวัณโรคของผู้ป่วย ลักษณะการระบายอากาศของห้องที่อยู่ร่วมกัน เป็นต้น
       
       ยกตัวอย่างพอสังเขปให้ง่ายขึ้น คือ ผู้ป่วยที่สัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยวัณโรคปอดในห้องเดียวกัน 100 คน โดยเฉลี่ยแล้ว จะมี 70 คนที่ร่างกายจะสามารถกำจัดเชื้อไปได้หมด ส่วนที่เหลือ 30 คนจะมีเชื้อวัณโรคอยู่ในร่างกาย และ ใน 30 คนนี้ จะมีประมาณ ร้อยละ 5 ที่จะป่วยเป็นวัณโรคในระยะเฉียบพลัน ซึ่งมักพบในผู้ป่วยที่มีภูมิคุ้มกันผิดปกติ เช่น ผู้ป่วยติดเชื้อเอชไอวี ผู้ป่วยเบาหวานที่คุมน้ำตาลไม่ดี ผู้ป่วยที่ใช้ยากดภูมิคุ้มกันต่างๆ เป็นต้น ส่วนอีกร้อยละ 95 จะติดเชื้อวัณโรคที่อยู่ในระยะแฝงที่ไม่แสดงอาการ ถ้าผู้ป่วยแข็งแรงดีเชื้อก็จะอยู่ในระยะแฝงต่อไปเรื่อยๆ โดยผู้ติดเชื้อจะไม่เป็นโรค และไม่แพร่กระจาย แต่จะป่วยเป็นโรคได้เมื่อมีภูมิต้านทานลดลง (reactivation)

“วัณโรค” สำคัญกว่าที่คุณคิด
   
       การตรวจว่าเรามีเชื้อวัณโรคที่อยู่ในระยะแฝงในร่างกายเราหรือไม่อย่างไรนั้น มีวิธีการตรวจที่เรียกว่า Tuberculin skin test (TST) เป็นการทดสอบที่มีการใช้มานานกว่า 100 ปี ใช้หลักการของการตอบสนองโดยกลไกภูมิคุ้มกันของร่างกาย (delay-type hypersensitivity reaction) ที่จะสามารถให้ผลบวกได้ระหว่าง 2 ถึง 8 สัปดาห์ หลังจากที่ได้รับเชื้อวัณโรคเข้าสู่ร่างกาย โดยฉีด purified protein derivation (PPD) ขนาด 0.1 มล ซึ่งเป็นสารที่สกัดจากเชื้อวัณโรค เข้าบริเวณท้องแขนชั้น intradermal และวัดผลการตอบสนองภายใน 48-72 ชั่วโมง อย่างไรก็ตาม ความไวและความจำเพาะของการทดสอบวิธีนี้ค่อนข้างจำกัด
       
       อาการที่พบบ่อยของวัณโรคปอด คือ ไอเรื้อรังนานกว่า 2 สัปดาห์ ไอมีเสมหะหรือไอแห้งๆ ก็ได้ มีน้ำหนักลด รับประทานอาหารลดลง อาการไข้ เหงื่อออกมากตอนกลางคืน หรือมีอาการไอเป็นเลือด ซึ่งผู้ป่วยบางรายอาจมาด้วยอาการไอเรื้อรังนานกว่า 2 สัปดาห์ เพียงอย่างเดียวก็ได้โดยที่ไม่มีอาการอื่นๆร่วมด้วย การวินิจฉัย คือการส่งเสมหะเพื่อตรวจย้อมเชื้อวัณโรค และการส่งเพาะเชื้อวัณโรค ร่วมกับการถ่ายเอกซเรย์ปอด จะช่วยในการวินิจฉัย
       
       วัณโรคสามารถรักษาได้หายขาด แต่จะกลับเป็นซ้ำได้ ถ้ารับประทานยาไม่ครบตามที่แพทย์สั่ง เนื่องจากเชื้อบางส่วนจะหลบซ่อนอยู่ในเซลล์ ทำให้ต้องรักษาด้วยยาร่วมกันหลายขนานในช่วง 2-3 เดือนแรก และต้องรักษานานอย่างน้อย 6 เดือนเพื่อลดโอกาสการดื้อยาและการกลับเป็นซ้ำ ถ้าเป็นวัณโรคปอด หลังจากรับประทานยาไปแล้วอาการไข้ หรือ ไอ ดีขึ้นห้ามหยุดยาโดยเด็ดขาด ถ้าหยุดยาก่อนแพทย์สั่งจะมีผลต่อการดื้อยาและการกลับเป็นซ้ำจะทำให้รักษาหายขาดได้ยากขึ้น ยกเว้นเกิดอาการข้างเคียงรุนแรงที่สงสัยว่าเป็นจากยาต้านวัณโรค เช่น คลื่นไส้อาเจียนรุนแรง มีอาการตัวเหลือง ตาเหลือง หรือ มีผื่นขึ้นรุนแรงทั่วตัว เป็นต้น ให้รีบพบแพทย์โดยด่วน
       
       โดยทั่วไปถ้าเป็นการรักษาวัณโรคปอดที่ไม่ดื้อยา ส่วนใหญ่หากตรวจย้อมเสมหะไม่พบเชื้อวัณโรคแล้ว 2-3 ครั้งหลังทำการรักษาก็ถือว่าอยู่ในระยะปลอดภัยในการแพร่กระจายของเชื้อ แต่ถ้าวินิจฉัยวัณโรคจากอาการ และภาพเอกซเรย์ปอด โดยที่ย้อมสีเสมหะไม่พบเชื้อวัณโรคตั้งแต่แรก โดยทั่วไปแล้วเชื้อมักจะไม่แพร่กระจายหลังจากที่รักษาด้วยยาต้านวัณโรคไปแล้ว 2-3 สัปดาห์
       
       ผู้ที่สัมผัสใกล้ชิดตามนิยามดังที่กล่าวข้างต้น กลุ่มเสี่ยงที่สุดและคุ้มค่าในการให้ยาป้องกันการเป็นวัณโรคมากที่สุดคือ เด็กที่มีอายุต่ำกว่า 5 ปี ถือว่ามีความเสี่ยงสูงสุดที่จะป่วยเป็นวัณโรค และถ้าเป็นแล้วจะมีโอกาสกระจายทั่วร่างกาย และเป็นวัณโรคในเยื่อหุ้มสมองได้สูง (การฉีดวัคซีน BCG จะช่วยลดอุบัติการณ์การเป็นวัณโรคทั่วร่างกายและวัณโรคในเยื่อหุ้มสมองได้มาประมาณร้อยละ 60) ในทางปฏิบัติเด็กที่อายุน้อยกว่า 5 ปีที่มีประวัติสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยวัณโรคโดยทั่วไปแล้วแนะนำให้รับประทาน ยา isoniazid เพื่อป้องกันการเป็นวัณโรค 6-9 เดือนทุกราย แต่ต้องตรวจสอบให้แน่ชัดก่อนให้ยาป้องกันว่าเด็กไม่ได้เป็นวัณโรคอยู่ก่อนแล้ว (ควรถ่ายภาพเอกซเรย์ปอดก่อนให้ยาป้องกัน) ส่วนเด็กที่อายุมากกว่าหรือเท่ากับ 5 ปีให้พิจารณาเป็นรายๆ ไปตามผลการทดสอบ Tuberculin skin test
       
       สิ่งสำคัญในการปฏิบัติตนเมื่อมีผู้ป่วยวัณโรคอยู่ในบ้าน?
       
       ควรแยกห้องกับสมาชิกในครอบครัวให้ผู้ป่วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง 2-3 สัปดาห์แรก ภายในห้องควรเปิดหน้าต่างเพื่อให้มีอากาศถ่ายเทได้สะดวก และให้แสงแดดส่องถึงเนื่องจากแสงแดดจะทำลายเชื้อวัณโรคได้ดี หมั่นนำเครื่องนอนออกตากแดด ควรสวมหน้ากากหรือผ้าปิดจมูก และเปลี่ยนให้สม่ำเสมอเพื่อป้องกันการแพร่กระจายของเชื้อ และเสมหะควรบ้วนลงภาชนะหรือกระป๋องที่มีฝาปิดมิดชิด